Er vliegt een veertje in de lucht

bevangen door de wind

het danst en zweeft zijn eigen weg

gedragen als een kind

Er vliegt een veertje door de lucht

daar gaat ie, zie je het?

kijk daar boven heen en weer?

nu eens links en dan weer rechts

maar heel zeker onderweg

langzaam naar benee

Ik zie een veertje in de lucht

nu even weer naar boven gaan

zachtjes spelend in het rond

ben stil verwonderd en benieuwd

waar het nederkomt

Ik zie nog dat veertje in de lucht

en hou mijn adem in

maar volg het heel zijn weg

tot het witte zachte ding

zijn plekje eens zal vinden

k Zie echt een veertje in de lucht

kijk daar komt ie dan

spelend rollend dwarrelend

zachtjes dolend naar benee

en vind dan heel gedwee

zijn plekje op mijn schouder

en ik….

pak je nu voorzichtjes op

en neem je mee naar huis

jij vond mij dus vond ik jou

en geef je een plekje thuis

ik bewaar en koester je

en streel je zachtjes nu

en heel even denk ik dan

aan mijn kindje dat komen zal

en besluit…

k geef jou een plekje in mijn hart

zodat ik straks kan laten zien

aan mijn lang verwachte hartekind

en vertellen zal van jou

het veertje dat ik zag

en mijn verhaal zal zijn….

Ik zag een veertje vliegen in de lucht

December 2009

En dan is het de volgende dag. Al heel vroeg is mijn Yenthe-meisje wakker. “Wakker worden papa, wakker worden mama, we gaan de foto halen. De foto van mijn broertje!

Als we dan zijn aangekleed en een broodje hebben gegeten stappen we in de auto. Op naar Purmerend! En klokslag 10 uur, staan we op de stoep. De oom die al zoveel weet over jou, mijn jongen, doet lachend open.”Kom maar gauw naar binnen hoor.”

Al gauw komen de papieren tevoorschijn. De oom en tante van Meiling, de stichting die ons zo heeft geholpen, om jou te vinden, lieve jongen, hebben speciaal voor jouw grote zus, een heel mooi mapje gemaakt met twee hele mooie foto’s van haar kleine broertje. En wat kijkt mijn meisje naar jouw foto’s, zo trots en zo blij met jouw gezicht. En wat kijk ik naar jouw mooie koppie. Wat ben je mooi, wat ben je mooi!! Het liefst zou ik je nu gaan halen mijn lieve kind, maar dat kan helaas nog niet. Er zijn nog zoveel dingen die moeten worden geregeld.

Al gauw krijgen wij jou dossiertje in te zien.

Je woont nu in een weeshuis in Zhongshan. Jouw naam is Zhong Dong Fei. Ik weet dat in het verre China, de achternaam aan de voorkant wordt genoemd en dat deze is vernoemd naar de plaats waar jij, hoogstwaarschijnlijk bent geboren. Dus is Dong Fei je naam. Zou het net als bij je zusje zijn? Zij heette Zhu Guo Sha en werd daar Shasha genoemd. Dan zegt men nu Fei- Fei tegen jou. Dat is een hele mooie naam.

Je bent actief, dat schrijven ze, heel sociaal en niet gauw bang. En ook, dat jij met jouw tweede jaar, al op je vingers tellen kon!

Zie je wel, ik zei het al. Mijn kind is een hele knappe knul!!En nog veel belangrijker. Je bent dol op spelen en je lacht heel graag en veel.

Nou, met alles wat ik nu dan lees, weet ik het steeds zekerder! Je bent echt mijn kind en ik haal je gauw naar huis.

Als we thuis zijn aangekomen, en jou zusje al lekker in haar bedje ligt, kijken jou papa en jouw mama, naar jouw fotootje.

Je krijgt van ons een naam er bij. Die heeft jou zuster ook gekregen. Jouw naam is en blijft jouw naam. Je krijgt er gewoon een voornaam bij en natuurlijk ook een nieuwe achternaam.

En die weten we ineens. Twan! Naar jou ogen kijkend en jouw mooie koppie bovendien, is dit de naam die lijkt te horen, bij jou, ons tweede wonderkind. Ik voel het, dit is goed! Ik noem het keer op keer en ja, ik weet het zeker, voel het tot in mijn tenen. Dit is de naam die jij van jou papa en jou mama krijgt. Twan! Twan! Twan! Ik voel me heel gelukkig. Mijn moedershartje spreekt.

Luister maar mijn lieve kind, het past. Twan Dong Fei Sigmond. Ja. Dit zal het zijn.

Ik kus jou foto en fluister zachtjes. Het aftellen is begonnen, mama’s mooie zoon. Kom maar gauw naar huis. Want jij, mijn lieve Twan, jij hoort bij mij en ik bij jou. De officiële nestelperiode is nu begonnen. Jij zit in mijn hartje hoor, en over niet al te lange tijd, kom jij naar huis. Bij jouw papa en jouw mama en jouw grote Yenthe-zus.

Dinsdag 02 juni 2009

Daar zitten we dan. Jouw papa en jouw mama, in Alphen aan den Rijn. We mogen jou loa tekenen. Dit is een papier die China heeft gestuurd. En daar staat op jouw naam en waar je bent geboren. En…. Dat wij jou papa en jou mama mogen zijn.

Er staat een echte stempel op. En ook de datum dat je jarig bent. Maar wat is dat? Ik zie het onmiddellijk hoor. Dit is niet de datum, dat je bent geboren! Dat is 24 januari. Weten ze dat dan niet? Dat was een hele mooie dag, de dag dat jij ter wereld kwam.

En op dit mooi chinees papier, staat vermeld dat, dat de 28^e zou zijn. Maar dat is de datum dat jij werd gevonden, ergens heel beschut en klein. De dag dat jij het huis werd ingedragen, waar jij vier jaar van je leventje, hebt gewoond, gespeeld en doorgebracht.

Snel wordt hier een notitie van gemaakt. Dus dit komt ook wel goed hoor, mama’s lieve kind. Ook dit houdt ons niet tegen. Wij komen zo gauw het kan, jou halen lieve Twan.

En ik droom heel even weg en denk aan jou, mijn harte kind, daar in het verre China land. Hoe zou het met je zijn, wat ben je aan het doen. Lig je nu te slapen en wat droom je dan? En in gedachten stuur ik een engel naar je toe, die jou zachtjes fluisteren zal, dat je een mama hebt die heel veel van je houd. En die je graag wil knuffelen. Nog maar een paar weekjes lieve Twan, hou nog even vol, want het is heus waar hoor. Dan komen we er aan.

En kom jij naar huis.

We zetten onze handtekening op de plaats wat daar voor is aangewezen. En we luisteren naar wat er nu gebeuren gaat. De papieren moeten nu weer naar justitie, voor nog een handtekening. Maar als dat dan is gebeurd, worden ze opgestuurd, naar het land waar jij geboren bent.

Daar zullen ze zorgen, dat er nog een papiertje wordt gestuurd. Maar wel een hele mooie, Twan. Daar zal in geschreven staan, dat wij eindelijk mogen komen, om jou op te halen. Samen met jouw grote zus, gaan we dat dan doen. Met een heel groot vliegtuig. t’Is wel een paar uur vliegen hoor.

Maar dan zijn we, waar en wie we willen zijn.

Jij bij ons en wij bij jou. Papa, mama, Yenthe, Twan.

Ons gezinnetje van vier.

15 juni 2009

Hier zit ik dan. En ik denk aan jou mijn kind, daar in het land hier ver vandaan, maar toch zo heel dicht bij, in mijn hartje, want daar ben jij. Jouw grote kleine zus, zij praat met jou, hoor je haar? Ze doet haar hoofdje tegen de plaats waar mijn hartje zo ongeveer moet zijn, want, immers, daar kwam ook zij eens uit! En ze verteld van thuis, en van de schommel die er hangt en van jou mooie kamertje en hoe graag zij toch wil, dat jij, haar kleine broer, naar huis toe komt. En ik, luister en kijk naar haar en ben heel stil, over zoveel liefde. Want dat is waar, mijn kleine grote knul, je bent zo ongelofelijk geliefd. En ik….. heb heimwee naar jou, mijn kind, nog nooit gezien, maar wel gevoeld en zeer bemind.

Ik heb kleurtjes uitgespreid over de grote tafel. Groene, blauwe, roze, gele, alle kleuren van de regenboog. Ik ben jou aankomstkaartje aan het maken. Zo lang zal het toch niet meer duren, voordat jij naar huis toe komt. En dan moet toch iedereen weten, dat jij na zoveel tijd, eindelijk thuis bent gekomen!

Ik teken de blauwe lucht, waar we door heen zullen gaan, en het vliegtuigje, waar in we met ons viertjes over de wereld zullen vliegen en de bloemen en de bomen en de vogels in de lucht. Het lampje dat zal schijnen, om ons licht te geven. Maar ook dat ene veertje, dat zoveel hoop heeft gegeven. En juist dat ene veertje, laat ik langzaam vallen in mijn hand, jouw hand in de mijne, dat is wat ik wil. Ik wil jouw mama zijn.

Ik teken en ik kleur en ben toch een beetje ongerust. Over de wereldwijde griep, die langzaam maar zeer zeker, stil en heel gestaag, zijn gang over de continenten weet uit te breiden. En ik ben bang, bang dat dit zal beletten om jou te mogen halen en zachtjes bid ik voor drie en twintig duizend engeltjes en nog een of twee extra voor de zekerheid erbij, die deze gemene griep weg zullen blazen.

Zo gaan de uren, minuten en seconden voorbij. Wat er ook gebeurd mijn lieve kind, het duurt nog wel heel even, maar dan is er daar dat ene moment, dan ben ik daar. En pak je op en zal je eindelijk knuffelen en vertellen hoeveel ik van jou hou.

Maar tot die tijd, zit jij hier, stevig in mijn moederhart en wanneer niemand het ziet of hoort, dan praat ik met je en vertel je alles over thuis. Over je lieve papa, die ook niet wachten kan, om jou te gaan halen en over je mooie grote zus. O wat is ze trots op jou, haar kleine super broertje. En dat vertelt ze iedereen hoor lieve Twan. Want iedereen mag het weten wie haar broertje is. En dat zij is… jouw hele grote zus!

26-06-2009

Ik maak een cadeautje voor je klaar.

En als dit klaar zal zijn, doe ik deze in een bruine doos en brengt jou papa deze naar het postkantoor.

Het is een hele mooie tas. Eentje met een tekening van cars er opgedrukt. Die heeft je zusje uitgezocht. Die zal jij heel erg mooi vinden, volgens haar. T ís ook wel een hele leuke hoor. Zo een die je op je rug kan dragen.

En in die mooie rooie tas, met die leuke lachende auto, doe ik een tekenboekje, met een pennetje en een potlootje. Kun je mooi gaan tekenen. En mooie kleurtjes bovendien, zodat je, je eigen gemaakte tekening, ook nog eens mooi kan kleuren.

Ik heb wat foto’s uitgezocht. Eentje van jouw papa, eentje van jouw mama en van je grote Yenthe-zus .Ook nog een leuke foto van jouw nieuwe kamertje. Deze foto’s doe ik nu, in een fotomapje. En dit leuke kinder-foto-mapje, met de papa- mama -Yenthe foto’s, stop ik in jou tasje hoor. Wat zal je er van vinden, mama’s grote knul? Zul je weten wie wij zijn en wat er gaat gebeuren?

En ik doe mijn ogen dicht en denk aan jou, mijn lieve kind.

Ik zie dit kleine bruine doosje, met jouw nieuwe schat er in, van de ene hand in het andere gaan. Van het ene karretje in het andere en over de ene loopband op de andere. Kijk, daar gaat het kleine bruine ding. Zie jij het ook? Daar schuift het verder, tot aan de deur van een heel groot vliegtuig. Die stopt het in zijn bolle buik.

En dan vliegt dit kleine bruine pakje, de verre Twan-reis. Dezelfde, die ook wij gaan maken, over niet al te lange tijd. Jou papa en jou mama en jou grote Yenthe-zus.

Daar gaat het pakje weer. Uit het vliegtuig, in een busje Tot het aankomt in dat ene grote huis, waar jij nu nog woont.

Wat zal je denken, wat zal je er van vinden?

Zou jij al weten dat je een papa en een mama hebt en een grote zus nog bovendien?

Zoveel vragen, zoveel gedachten. Er is nog veel wat ik niet weet, van jou mijn kleine zoon.

Maar een ding weet ik wel. En heel erg zeker. Dat is, dat ik jou mama ben en heel van je hou!

Pak het maar uit mijn kleine jong. Speel, teken, kleur! Draag je mooi rugzak maar. En als ik dan eindelijk daar zal zijn, neem je het maar mee. Dan vliegen we samen de grote reis. In de buik van dat ene grote vliegtuig, die ons naar huis zal brengen. Nog heel even lieve Twan, nog heel even….

6 juli 2009

Ik heb je koffer in gepakt. Het wachten helemaal zat en niet meer wetend wat te doen.

Het is maandag 6 juli en ik weet het heel erg zeker. Dat ene telefoontje moet nu toch echt heel snel komen.

Kriebels in mijn buik, onrustig in mijn hoofd, pakte ik je broekjes en je hemdjes in. Kleine jongenssokken en stoere gympen zijn ook in de Twan-koffer gegaan. Zouden ze passen?Zul je ze wel leuk vinden? Geeft niets! Ik neem ze toch wel mee! Een spijkerbroek, wat T-shirtjes,een leuke pyama met natuurlijk cars er op en een heel mooi overhemd. Wat zul je aan hebben, dat eerste moment, dat ik je in mijn armen mag sluiten? Zul je net als jouw grote Yenthe-zus, in Chinese dracht gekleed zijn?

Twee leuke autootjes heb ik voor je uitgezocht, o ja, boekjes moeten mee. Van die leuke boekjes met plaatjes en woordjes erin getekend. En je tandenborstel. Zou je weten wat tandenpoetsen is?

Ik ben het wachten zat, mijn lieve kleine grote zoon! Ik wil je halen en wel nu! Waarom gaat de telefoon nou niet? Ik ben al klaar om de grote reis te reizen hoor.

De koffer is toch ingepakt. Waar is dan nu het wachten op?!?!

Nog heel even lieve Twan, nog heel eventjes wachten……..jij daar in het grote China-land en jou mama hier, tot we mogen gaan. En je weet het lieve jong, dan komen we er aan.

7 juli 2009

Eindelijk!!!De meiling-tante heeft gebeld!

Het is zover. China heeft het nu gezegd. Jullie mogen komen hoor. Pak het vliegtuig maar.

Kom je mooie zoon maar halen. Maar………………Nog wel wat dingen regelen hoor.

We moeten prikken halen. Dat is best wel spannend hoor, mijn kleine grote Twan. Zeker voor jouw grote Yenthe-zus, want ze doen best een beetje pijn. Maar, heeft zij daarvan gezegd: “geeft helemaal niks! Als dat moet, dan doe ik dat, want ik wil mee, mijn broertje halen.”

Je hebt een hele lieve en dappere zus, hoor Twan. Ik ben heel benieuwd, hoe jullie ontmoeting zal gaan zijn.

Ook moeten we een chinese-visa-papiertje halen. Daarvoor moeten we nog even naar de Chinese ambassade in Den haag. Ook dat is niet erg hoor, mama’s knul. Dan sta ik heel, heel eventjes, met mijn mama-voetjes, op Chinees grondgebied. Dat van het land, waar jij nu nog bent.

En dan de reisbespreking nog. Hoe de reis verloopt . Wat er mee moet en wanneer we jou dan eindelijk in onze armen mogen sluiten.

Ik ben zo blij, zo ongelofelijk gelukkig.

1 augustus gaat het gebeuren hoor. Dan gaan jouw papa en jouw mama en jouw grote Yenthe-zus, in het grote vliegtuig. Dan vliegen we door wolken, over bergen en over zee. Als een veertje in de lucht, dat ons dan zal dragen, tot we eindelijk daar zullen zijn, waar we willen zijn. Bij jou,Twan Dong Fei!

Mijn mooie kleine wonderkind. Geen afstand te ver! Het aftellen is nu echt begonnen. Nog heel even wachten lieve knul, mama komt er aan!

dinsdag 14 juli

We gaan een papiertje halen. Dit is het allerlaatste papiertje hoor, mijn mooie lieve Twan. Hierop staat vermeld, dat wij naar jou toe mogen, om jou eindelijk te halen, uit het verre Chinaland. En daarvoor moeten we helemaal naar Den Haag.

Daar staat het grote gebouw van de ambassade van China. Die moet dit belangrijke papiertje even maken. Pasfotootjes mee, en andere papieren mee. Ik weet niet precies wat hier voor nodig is. Maar mama’s mooie kind, daar zijn nou papa’s voor, die weten hier alles van en regelen dit gewoon.

We zijn nu in de straat, van het grote Chinese regelgebouw. Maar…… er staan allemaal hekken voor. En politiemannen bovendien. Die kijken heel goed om zich heen of alles veilig is. In het land waar jij nu nog woont, speelt en slaapt, zijn er mensen die ruzie maken met elkaar. En daarom wordt alles heel goed in de gaten gehouden, zodat iedereen veilig is en er geen gekke dingen kunnen gebeuren. Er staat een heeeeele lange rij, met allemaal mensen die stuk voor stuk naar binnen willen. Maar… er mogen maar een paar mensen per keer in dit grote regelgebouw. Maar ach toch lieve Twan, dit geeft toch helemaal niets. Dan doen we dit gewoon. En we wachten en we wachten. En als het wachten nu wel heel erg lang wordt, gaan jouw mama en jouw Yenthe-zus, maar even aan de wandel.

En jou papa? Die blijft daar staan, in de lange rij, net zo lang tot hij na twee uur wachten, eindelijk naar binnen mag.

Maar als hij weer naar buiten komt, heeft hij nog niet die papiertjes, die we zo graag willen hebben. Maandag, lieve Twan. Maandag gaat jou papa terug, naar dit grote regelgebouw en haalt hij deze op. En dat is dan weer een hele grote stap dichter naar jou. Niets houd ons nog tegen.

Nog een paar dagen, mama’s mooie jongen. Nog maar een paar nachtjes slapen hoor!!

vrijdag 17 juli 2009

Het is een hele spannende dag vandaag.

We gaan de prikjes halen. Het zijn “je-moet-deze-hebben-anders-mag-je-niet-naar-Twan-prikjes. Dus……………..in de auto en op naar de prikmevrouw.

Het is een hele vriendelijk dame hoor. Ze lacht heel blij als ze hoort van de hele grote Twan-reis, die we nu heel snel zullen gaan maken.

Ze kijkt jouw grote Yenthe-zus eens aan en zegt dan “en…… wie wil het eerste prikje?”

Nou dat weet jou zusje wel. Papa natuurlijk!!!Die is groot en sterk. Zo. Daar. In de bovenarm. Even tellen. Een, twee en hupsakee. Die zit er in.

Jou mama hoeft geen prikjes meer. Ik heb ze allemaal al eens gehad. Maar jouw grote dappere zus. Zij moet er twee. In elk armpje moet er een. Ze gaat bij papa op schoot zitten en vind het toch een beetje eng. Een twee en hupsakee. Eentje is gedaan. En ja, het deed wel een beetje pijn. En dit was er nog maar 1. Toch moet er nog een prikje komen, maar nu in de andere arm. Eigenlijk wil mijn Yenthe-meisje nu niet meer. Maar dan fluister ik heel zachtjes in haar oor. “Denk maar aan Twan, jou broertje, weet je nog. Dan zucht ze, een kleine grote Yenthe-zucht en zegt: ”OKAYYYY”

En daar gaat ie dan. We tellen nog een laatste keer. Een, twee en hupsakee. Daar gaat het prikje dan. In de andere arm.

Wat is ze al groot en dapper bovendien. Geen traantje over haar wangetjes.

Want er is maar een ding wat zij wil en dat is naar jou, haar broertje, lieve Twan! En al moet zij daarvoor twee prikjes hebben. Nou, dat doet ze dan!

maandag 20 juli 2009

We gaan naar Krimpen aan de IJzel, jouw papa en jouw mama.

We gaan daar met andere papa’s en mama’s, die ook hun kindje mogen halen, luisteren. Luisteren naar de meiling-tante, die ons precies zal gaan vertellen, hoe de grote Twan-reis zal gaan lopen. De tijden dat we vliegen, waar we zullen slapen en wanneer ik dan eindelijk jou, mijn mooie kleine zoon, voor de aller aller eerste keer, vast mag houden en kussen en mag knuffelen!

Je mooie Yenthe-zus heeft ons uitgezwaaid.

Zij blijft bij jou oom en tante op de camping. Opa en oma zijn er ook. Dit is de allerlaatste vakantie zo, zonder jou, mijn kleine grote Twan. Want de volgende keer en de keer daarna en daarna en…. Ben jij er ook. Dan is het de “papa-mama-Yenthe-Twan” vakantie. Zal dat niet super zijn?!

We zitten in een grote kring. We luisteren en schrijven alles op wat er nog gebeuren moet of wat we echt niet mogen vergeten. Dat is niet zo heel erg veel meer hoor. De prikken en de visa- papiertjes, het is allemaal al klaar. Nog een paar kopietjes en wat pasfoto’s hier en daar. Dus dat valt heel erg mee.

We maken kennis met de Meiling oom en tante die met ons mee gaan, naar dat hele verre land. Zij zullen zorgen dat alles loopt zoals het lopen moet. Dat is heel erg fijn hoor lieve Twan. Dan weten we heel erg zeker dat alles goed gaat komen en dat we niets zullen vergeten.

Het duurt niet zo lang meer nu, nog maar10 nachtjes slapen Dan gaan we in het grote Twan-vliegtuig. En komen naar je toe. Dan gaat het echt gebeuren en komen we je halen.

We vliegen eerst naar Beijing. En van Beijing gaan we dan naar Gaungzhou. Dat is de provincie, waar jij nu nog woont en speelt.

Vandaar nog eventjes met een busje en dan zijn we in Guangdong. Daar staat het hotel waar we ook zijn geweest, toen jouw zusje uit jou mama’s hartje werd geboren. Het Victoria hotel.

Dat is de dag van 2 augustus. De zondag voor de maandag, dat ik je voor de aller eerste keer mag zien en knuffelen bovendien.

Dan is het nog maar 1 nachtje slapen, lieve zoon. Dan komen we je halen.

En dan zullen we het zien en dan zullen we het voelen .

En zullen we weten of het echt zo is .

Heb jij de zelfde ogen, heb jij hetzelfde haar. Ik weet het nu al heel erg zeker. Ik voel het in mijn hart. En zoals oom peter ooit eens heeft gezegd, ” zijn naam staat al geschreven lieve kind, in de palm van jou hand.” Dus jij mijn lieve wonder kind. Jij bent mijn kind. En ik…. ? Ik mag jou mama zijn!

Zaterdag 1 augustus 2009-08-01

Ik doe mijn ogen open en daar staat jou grote Yenthe-zus. “mama, mama, wordt nou wakker, het is 1 augustus hoor. Kom nou toch, we gaan mijn broertje halen.”

Ik kijk haar lachend aan, wat een heerlijkheid. Wat is ze trots op jou, haar kleine broer. En ik knuffel haar en zeg dan in de jou nu nog bekende taal: “ wo ai nie” , ik hou van jou! En gauw stappen we uit bed. Dat het 7.00 is en we nog lang niet weg gaan, kan ons helemaal niets schelen hoor. Het is “de wij-vliegen-naar-Twan-dag” vandaag en die willen we van vroeg tot laat beleven hoor!

Wat is het een mooie dag, het gaat nu echt gebeuren lieve Twan. De laatste spullen in de koffer, het huisje netjes, en toch nog eventjes een laatste blik in jouw mooie stoere kamer.

Hoe zal je het vinden? Het bedje nog even rechter dan recht, de knuffels een voor een, nog eens vast gepakt. Dan zucht ik een diepe mama-zucht. Kom papa, kom Yenthe, het is tijd. We gaan. Kom nou dan! We gaan naar Twan!

En we stappen bij jouw oom Renger en tante Anja in de auto en gaan op weg. Naar het grote veld, waar dat hele bijzondere vliegtuig zal staan. Die ons, als dat ene kleine veertje, zal dragen over heuvels, zee en bergen.

Naar jou, mijn harte-kind.

Het is vandaag eindelijk 1augustus. Het is “de wij-vliegen-naar-Twan-dag” !!!

Maak baan, ruim baan, want mama komt er aan.

De Twan-reis

Zondag 02 augustus 2009

Daar zijn we dan, in het grote China land.

Het was een hele lange Twan-reis hoor. Om 21.00 ging het grote vliegtuig in de lucht, op weg naar jou, mijn kleine jongen. Af en toe slapen we een kleine slaap en vanmorgen in de vroegte van de nieuwe dag van zondag 2 augustus, land het ijzeren veertje in Beijing.

Hier gaan andere papa’s en mama’s, naar een ander plekje in het grote China. Zij zullen vliegen naar die plek, waar hun kindjes op hun wachten.

Wij, jouw papa en jouw mama en jouw grote Yenthe-zus, gaan met nog twee andere papa’s en mama’s en de meiling-tante, door Guangdong. We stappen dus nogmaals in het grote ijzeren ding, en vliegen naar de provincie, waar jij nog bent. Hier zullen we samen, een aantal nachtjes blijven slapen, tot dat moment, dat jij niet alleen mijn harte-kind zult zijn, maar ook mijn naam zal dragen.

Het is je laatste nachtje in het huis, waar jij 4 en een half jaar hebt geleefd. Van kleine baby tot de grote knul, die je nu geworden bent.

Hoe zal het met je zijn? Hoe zal het morgen gaan? Zal je me herkennen, van die paar fotootjes, die jij misschien wel hebt gekregen? Hoe zal je het vinden? Hoe zal je het beleven? Hoe zal het gaan, dat allereerste moment, dat wij elkaar dan eindelijk, in de ogen zullen zien? Ik wil jou, maar wil jij mij?

Zoveel vragen en gedachten. En ik blaas een keertje stevig, een diepe mamazucht. Weg met de gedachten! Het komt goed, lieve Twan.

Morgen is het grote moment, waar ik zo naar heb uitgezien. Morgen is het Twan-dag.

Morgen komen wij je halen hoor en alles komt echt goed.

Morgen…. Vertel ik jou, hoeveel ik van je hou. Hoe gewenst je bent! Dat jij bent, mijn harte kind.

Morgen lieve Twan

Tot morgen. Tot Twan!

Morgen………..

3 augustus 2009

Het is 3 augustus!

Maandag!

Eindelijk!

Het is Twan-dag vandaag.

En vandaag gaan we je halen.

Hoe zou je dag hebben doorgebracht? Vind je het spannend? Je moet toch nog twee uur rijden.

We komen aan in het Chinese gebouw. Het is er heel erg druk. Er zijn heel veel papa’s en mama’s, die hun kindje gaan halen vandaag. En ik……. heb een brok in mijn keel.

Onze Chinese begeleider verteld ons, dat dit iedere maandag zo is.

Hoeveel kindjes dan? En hoeveel kindjes zijn er nu dan nog, die geen papa en geen mama hebben. Dat doet me heel erg veel pijn. En terwijl ik hieraan denk, bid ik voor engeltjes. Heel, heel, heel veel engeltjes en vraag om een betere wereld. Dat deze engeltjes, voor elk kindje een papa en een mama vinden. Jouw opa Charly zou zeggen:

”een betere en veiliger wereld, waar alle kindjes, veilig kunnen leven en spelen bovendien.”

We gaan met de lift naar de etage, waar over niet al te lange tijd, ik jou, dan na zo lang wachten, je eindelijk zal zien, je mag knuffelen en vast houden bovendien.

En als eindelijk jouw naam wordt genoemd, snellen wij naar de deur van de kamer waar jij nu bent.

Dit is het moment, zo lang naar verlangt. Daar ben je dan en……….

Je kijkt me aan en zegt:

“mama”

Mijn hart staat stil en diamantjes? Die dansen langs mijn wangen. Net als jouw grote Yenthe- zus noem jij mij, van af het eerste moment…………..MAMA!

Ik pak je op en knuffel je. Vertel je dat ik van je hou. Dat ik echt jouw mama ben en jij mijn harte-kind.

Ongelofelijk gelukkig en zo trots!! Wat ben je mooi. Mijn mooie Twan. Mijn mooie, mooie zoon!

Door de drukke menigte heen moeten we gaan zitten op een grote bank.

Er zijn zoveel mensen, zoveel kinderen, zoveel geluiden bovendien. Niet met een pen te beschrijven en daar wordt jij niet vrolijk van. Want het is allemaal zo heel erg nieuw en o zo spannend. Een papa en een mama en een grote zus. Al het vertrouwde wat je had is weg en vanaf vandaag, is jouw leven die je leefde, niet meer. Rijker, maar zo onzeker. En je huilt en ik……… huil zonder dat jij dit kan zien, stilletjes met je mee.

Ik houd je vast en vertel je duizend keren, dat ik er zal zijn. Dat ik niet meer weg zal gaan. Zo gaan we dan, na alle papieren rompslomp, op pad. Naar ons nieuw bestaan.

En in het hotel, vechten we samen. Jij, mijn kleine dappere jongen, jouw papa en jouw mama, de strijd dat eerste hechting heet.

Het is net als bij jouw grote Yenthe-zus. En och, wat doet ze het goed, mama’s Yenthe-kind. Ze vindt het eigenlijk wel moeilijk hoor. Maar jou mama en jouw grote zus, we hebben hier met ons tweetjes over gepraat. Over wat er zou kunnen gebeuren en hoe het zou kunnen gaan. En hoe dat ene zo bijzondere en spannende moment voor haar eens is geweest. En dus, gaat zij Dora kijken. En heel af en toe kijkt zij, naar wat er allemaal gebeurt.

Wat een strijd om te strijden, lieve mooie jongen, maar dit kunnen wij! Het komt goed.

Samen kunnen we alles hoor, want het is vanaf vandaag “Papa, Mama, Yenthe, Twan!

Als we uiteindelijk besluiten, dat het tijd is om te eten en de buggy is uit gepakt, pak jij je rugzak op en je grote puzzelspel. Ik mag deze, met een nauwlettend toeziend oog, onder in de buggy doen. Ik pak je op en zet je in dat ding op wielen.Zo gaan we op pad.

En jij…………… vind het prachtig. En ik ook!

De eerste strijd gestreden.Daar krijg je trek van hoor. Boven in het restaurant zitten we aan een grote ronde tafel, met alle kersverse papa’s en mama’s, met hun prachtige kindjes. En jij…… kijkt…..herkent en lacht je allereerste lach.

Och toch mama’s jongen, wat ben je mooi!

Je speelt met jou papa en je speelt met jouw grote Yenthe- zus en……… o gelukkig, uiteindelijk, speel je ook met mij.

We eten met elkaar. Wat vind je alles lekker. Je lacht en wijst. Dit lust je wel, dat lust je ook en je eet met een allergrootste lach. Tot uit eindelijk ik besluit, “Nee mijn lieve Twan, morgen is er weer een dag.” Je kijkt me aan en knikt, niet helemaal van harte. Maar op een onbewaakt moment, krijg ik dan zomaar, voor de allereerste keer, een hele lieve Twan-kus. En ik….wordt stil. Wat ben ik toch ongelofelijk rijk.

Ik pak je vast en vertel jou in mijn allerbeste chinees. “Wo ai nie, ik hou van jou,” en jij zegt, “Wo ai nie.”!!

Wat een overweldigende dag. Wat een bijzondere bevalling van ons wonderkind. We zullen nog heel wat strijdjes moeten strijden. Maar dat kunnen wij mijn lieve dappere Twan!

Op naar een nieuwe dag

dinsdag 4 augustus 2009

De nieuwe dag is aangebroken. Het is half zeven in de morgen en ik lig naar jou te kijken. Ik wacht op dat moment, dat jij je luikjes open doet. En als je dit dan eindelijk doet, kijk je me aan. Ik lach naar jou en jij naar mij. Ik steek mijn armen naar jou uit en jij…………doet hetzelfde met de jouwe. Ik pak je op en knuffel je. “Goedemorgen lieve Twan. Het is een mooie dag. Vandaag gaan we naar de Chinese rechter en ook naar de notaris.

Vandaag wordt jij officieel mijn kind. Vanaf vandaag heb jij ook op papier, een papa en een mama en een grote Yenthe-zus.

Dus staan we gauw op en eten samen ons ontbijt. Heerlijk zoals jij van het eten kunt genieten, van elke hap die je neemt, maar dan wel de kaas en de lekkere ham. Want brood?

Nee toch, gekke mama! Daar houd mijn jonkje echt niet van. Dus eet je banaan en rijstepap.

En na deze Twan maaltijd, is het de hoogste tijd om te gaan. Dus gaan we met het busje, naar dat ene gebouw, waar wij je gisteren, na heel lang wachten, eindelijk hebben gekregen.

We zijn de eersten, dat is fijn, want na de drukte van gisteren, heb ik hier wel een beetje tegen op gezien.

Eerst zijn de papa en de mama van de mooie tweeling aan de beurt. En dan worden wij geroepen. Wij, jouw papa en jouw mama, jouw grote Yenthe-zus en jij, mijn mooie Twan, op jouw papa’s schoot, gaan een klein kantoortje in. Daar zit een Chinese mevrouw achter een groot bureau. Zij is rechter en wil een paar dingetjes van ons weten. Dus, we luisteren en beantwoorden, de vragen die zij stelt.

“Wat is de naam van dit kind, zijn jullie helemaal gezond ben? Ben je tevreden met dit kind, en beloof je dat je hem nooit zult mishandelen of misbruiken?”

Ik wil het wel uitschreeuwen, lieve Twan. “JA, ik wil jou, mijn zoon. Je bent meer dan gewenst en we zijn heeeeel tevreden. We zullen echt, heel goed voor je zorgen hoor! Mogen we dan nu gaan? Want jouw mama? Jou mama wil naar huis!! Met jou!! Met jouw papa en jouw grote zus.

Maar, ik houd me keurig in, hoor lieve Twan. Het zijn eigenlijk ook maar een paar vraagjes en als die dan naar tevredenheid beantwoordt zijn, dan kijkt ze ons aan en zegt”gefeliciteerd met jullie zoon!”

En dan……… is het bijna rond.

We gaan door naar de notaris nu. Weer een ander kamertje en een andere Chinese dame. Ook zij stelt de vragen die al zijn gesteld. Hoelang zijn jullie getrouwd? Hebben jullie kindjes uit de buik. Heb je nog meer harte-kindjes? Wat is jouw Chinese naam. En…. Waarom wil je nu juist hem? Daar bedoelt ze jou mee hoor. En dan zeg ik heel eenvoudig, met mijn mama- lach.

“Waarom? Kijk naar hem? Zie je dat dan niet? Dit is mijn zoon! Dit is mijn kind! Waarom stel je nou deze rare vraag?”

Ze kijkt me aan met een Chinese blik. En snel vertel ik haar dan, hoe bijzonder je bent en dat we voor je willen zorgen en beloven dat je een goed leven te leven krijgen zult, met warmte liefde en de opleidingen, die nodig zullen zijn jou, op te laten groeien tot de jongeman die zelfstandig op zijn eigen beentjes zal kunnen staan. Daar is de notaris mevrouw gelukkig tevreden mee. En als zij eindelijk zegt, “gefeliciteerd,” is het klaar!!!

Twan Dong Fei Sigmond is nu echt jouw naam.

En jij, bent nu echt, mijn zoon!!!!

En ik???

Mag jouw mama zijn!!

 

Woensdag 5 augustus

En………. Weer een nieuwe dag!

Het was wel een heel kort nachtje hoor, want jouw kleine bolle buik, deed een beetje pijn. Maar daar heb je mama’s voor. Dat is nieuw, maar je vind dit duidelijk, heel erg fijn.

Dus is het leed heel snel voorbij.

Maar als je deze morgen wakker wordt, huil je een kleine Twan-verdriet. Je bent eventjes, heel even maar, een beetje in de war. Waar ben je nou dan toch en hoe zit het allemaal toch in elkaar. En ik kijk je aan en jij kijkt terug.Weer reik ik mijn armen naar jou uit en jij, kruipt lekker dicht, tegen jouw mama aan.

We gaan samen douchen. Je vindt het geweldig. Je kijkt naar jouw grote zus en die laat vol grote zuster-trots zien, hoe jij je haren moet wassen. Dus, doe jij dit dapper na en besluit, schoon is echt niet schoon genoeg en met een schaterlach, sop jij je haren lekker nog eens in.

Nu even lekker eten. Dat is echt een Twan-feest hoor. Je grootste hobby van dit moment is wel het eten hoor. Lekker genieten van de rijstenpap en het heerlijke verse fruit. De watermeloen is de hoofdprijs hoor. Maar ja, die moeder van jou, das ook wel eens lastig hoor.

Goed kauwen en eerst je mondje leeg! Maar dat doe jij trouw, je laat het me zelfs, helemaal vanuit je zelf, zo nu en dan dit eventjes controleren!

Na dit dagelijks heerlijk ontbijt moment, gaan we samen met de andere papa’s en mama’s en hun mooie kindjes wandelen, door de leuke straatjes,aan de toeristische zijde van Guangzhou. Gezellige winkeltjes met leuke Chinese spulletjes en prulletjes. We kopen leuke dingetjes en mooie Chinese traditionele pakjes. Hier en daar een beetje afdingen. Maar jou mama, vindt dit heel erg leuk. En jouw grote Yenthe-zus?

Die is gek op shoppen en geniet misschien nog wel veel meer.

Jullie mogen af en toe spelen, met het leuke speelgoed, wat de mensen hier, erg graag willen verkopen.

En…… dat lukt dan zo ook wel.

Want als we samen ergens, even wat gaan drinken, krijgen alle kindjes van de tante, die prachtige tol, met dat leuke deuntje. En dat is echt wel feest!

Daar zit je nu, met de tweeling, gezellig in een kringetje. Jullie spelen en kletsen met elkaar, in die taal, die jou mama niet kent.

Het is een pracht gezicht en een geweldig mooi geluid, die heldere kinderstemmetjes, zo te mogen horen.

Ik voel me heel gelukkig. Wat doe je het allemaal toch goed. Je bent een heerlijk lachebekje, met veel ondeugende streekjes. Je durft ons te plagen en je zusje uit te dagen. Je praat ons heerlijk na en als jij wat wilt? Vraag je het gewoon…… in het chinees. En ik? Ik ben jouw mama! En ik versta je hoor!

Het is drie uur in de middag.

We gaan met elkaar, de papa’s en de mama’s, met onze wonderkindjes, in het witte busje, naar het politie bureau van Guangdong.

Daar moeten we wel heen want de officiële adoptie verklaring kan worden opgehaald.

Het is een officieel gebouw en een fotootje mogen we hier echt niet maken hoor.

Als we nu naar binnen gaan, moeten we nog heel eventjes wachten. Maar dan zijn we eindelijk aan de beurt. We gaan weer zitten aan een grote balie. Daar achter zit een mevrouw. Zij maakt een fotootje van jou, kijkt de paspoortjes en papieren na en zet een heuse stempel op dat document, die we nodig hebben, om naar huis te kunnen gaan.

Want hierop staat vermeld, dat jij echt ons kindje bent. Zouden ze dat, nu nog niet weten!?

Dit was snel gedaan.

Op deze plaats, wordt nu ook jou paspoortje aangevraagd. Hier is het wachten op, want dan kunnen we door, naar de volgende stap. Het ophalen van dit ding.

Die is nodig lieve Twan, anders kunnen we niet naar huis.

Als dit nu is gedaan, gaan we weer met elkaar in het busje.

Nog even naar de notaris. Deze moet nog centjes hebben, voor al die papieren rompslomp.

Nou, dan doen we dan maar gewoon.

Het regent nu heel erg hard. En als we aangekomen zijn, bij de notaris, stappen de papa’s uit en blijven de mama’s en hun kindjes, dus ook jouw mama, jouw Yenthe-zus en jij, mijn kleine grote Twan, wachten in het busje.

Maar dit is echt niet naar jouw zin!

“He, waar gaat jouw papa heen, kom jij eens even terug, jij hoort bij mij.” En ik lach een mama-lach en vertel jou, “wacht maar kleine man, hij komt zo weer terug.” Dus ga jij met jouw grote zus op de uitkijk staan. Je neusje plat tegen het raam en vraagt mij iedere minuut: ”komt papa er al aan?”

En als hij dan eindelijk weer in het busje stapt, roep je blij:

“ Papa”

en je springt en je danst, een heuse Twan-dans.

En jouw papa?

Wat is hij trots en pakt je stevig vast.

Heerlijk om te zien, geweldig om te voelen, groots om te beleven. Ons gezin!

Papa, Mama, Yenthe, Twan.

Weer zijn we een stapje dichter bij.

Nog eventjes geduld en dan gaan we echt naar huis.

Donderdag 6 augustus (het tehuisbezoek)

Het is half zeven en onze wekker gaat. Jouw papa en jouw mama, staan alvast op. En als wij ons hebben gewassen en aangekleed, maak ik jou en jouw Yenthe-zus wakker.

Het is weer een bijzondere dag vandaag.

We gaan vandaag naar het huis waar jij jaren hebt gewoond. Dus kleden wij ons netjes aan. We gaan samen naar beneden en genieten weer van het heerlijke ontbijt. Ach toch kind, wat is eten een genot. Je weet wat je lekker vind en als de smaak niet is, wat jij zou willen. Nou….. Dan trek je een vieze Twan-gezicht en kijkt je mama aan, en …… laat het uit je mondje vallen.

Dan is het 9.00 en gaan we met het witte busje, op weg naar Zhongshan.

Het regent heel erg hard en de reis duurt dan ook een beetje langer. Bijna twee uur zijn we onderweg.

We stoppen nog heel even, om een groot beeld te gaan bekijken. Dit is van Dr. Sun Yat-sen. Dit was een man, die ooit eens heeft geleefd en hele belangrijke dingen heeft gedaan voor jouw geboorteland.

Maar dan gaan we weer door.

En dan…. zijn we daar. Grote hekken gaan langzaam open. We zijn uitgenodigd, dus mogen wij naar binnen gaan.

De Chinese begeleider, verteld jou en de tweeling, die net als jou hier jaren hebben gewoond, dat we eventjes dag gaan zeggen en rond gaan kijken, om wat fotootjes te maken. En als we dat hebben gedaan, jij met jouw papa en jouw mama weer weg zult gaan. Dat jij altijd bij ons zult blijven!

Je kijkt een donkere blik. Je ogen zeggen mij: “waag het eens mij hier te laten, jij, die echt mijn mama is! Ik ben jou kindje hoor!”

Ik kijk je aan, lach naar jou en pak je stevig vast. En jij,……. kruipt stevig, heel stevig tegen mij aan!

We gaan het weeshuis in. De directeur staat al te wachten en we worden meegnomen naar een mooie zaal. Hier staat een grote lange tafel, versierd met mooie bloemen. Flesje water en vers fruit, staat al voor ons klaar. En als we allemaal zitten, mogen wij vragen stellen. Alles wat we willen weten.

Als al onze vragen zijn gesteld en wij weten wat wij weten willen, zover als dit al kan, krijgen we een rondleiding door het tehuis.

Alles is netjes en schoon. De trappen en de gangen, de schilderijen aan de muur. Onwerkelijk om zo te lopen door deze plaats, waar jij je eerste vier jaren heb geleefd.

We gaan met een lift naar boven en daar zijn de kamers van de kinderen. Jonge kinderen, oudere kinderen. Ledikantjes van ijzer en van hout, met tralies aan de zijkant, een zwembad die leeg is, en een speelplaats, het lijkt wel onbespeeld. Glad en nieuw zonder het levendige wat je zou verwachten van een plaats waar veel kindervoetjes lopen. En we kijken verder over dat stuk van het tehuis wat wij mogen zien. En de vele kindjes? Die zien wij niet. Die zijn boven en liggen te rusten. Nou ja, het is inmiddels ook een uur of 1. En zowel jouw grote Yenthe zus als jij mijn mooie jongen, deden dit volgens de papieren. Rusten, tussen 12.00 en 15.00.

Er staan een paar kindjes op de gang en zij lachen vriendelijk. Wij mogen heel eventjes kijken in hun kamer. Grote stapelbedden en alle meisje laten zien, wat de hunne is. Maar daar komt de begeleider aan. Hier mochten wij echt niet komen, dus zeggen we gedag en zwaaien naar deze mooi kinderen die geen papa en geen mama hebben en ze zwaaien vrolijk terug.

Dan komen we langs het klasje, waar jij wat kleuterlessen hebt gevolgd. Ze hebben ons verteld, dat jij al kunt tellen, mijn knappe Twan en wat cijfers en letters op kunt schrijven. Nou dat hebben wij nog niet ontdekt.

De verzorgsters die jou hebben verzorgt, komen bij ons langs en zeggen:” hallo, Fei Fei, hoe is het met jou?” Maar dit vind jij duidelijk helemaal niets en je knuffelt mij en geeft me een dikke kus en druk je warme lijfje, nog veel steviger tegen de mijne, alsof jij vertellen wilt, “raak mij maar niet aan, ik blijf bij mijn mama hoor!” En hierin heb jij groot gelijk.

Wel maken we foto’s van deze dames. Voor later is het goed, om nog eens terug te kunnen kijken. Maar alles op jou tijd en alleen als jij dit wilt.

Dan komen we in de gang, waar jouw kamertje ooit eens was. De directeur zegt tegen jou:” nou, laat jij maar zien wat jouw bedje is geweest.” En jij laat je uit mijn armen glijden en loopt naar deze kamer toe. Je vingertje wijst de juiste richting aan en dan loop jij gauw weer naar mij en pakt mijn handje vast. En zo gaan wij samen naar binnen toe.

Er staan drie rijen met peuter bedjes. Met in elk ledikantje, een jongetje van ongeveer jouw leeftijd. En deze mooi kindjes, zij herkennen jou direct:

” He, Fei Fei. Hallo”

En onze Chinese begeleider verteld ons zacht, dat er een kindje is die vraagt of hij nu weer terug gekomen is. En al die tijd, zeg jij helemaal niets. Je zit op mijn schoot en houd mij stevig vast. Samen lopen wij langs de ledikantjes en maken op onze manier contact, met deze kinderen. Als jouw Twan-mama, werp ik ieder kindje een hand kusje toe want jij wilt niet veel meer zeggen. Maar dit vinden ze prachtig, ze kijken en ze lachen. De een zachte lach de ander glimlacht even en weer een ander schatert. En jij begrijpt dat dit dus kan en mag. Afscheid nemen van dat leven en die vriendjes en dan…. gauw met mama mee.

Een jongetje in het bijzonder roept jou naam en ik vraag of er een speciale band heeft bestaan, tussen jou en dit mooie jongetje. Ik zie dat dit kindje het down syndroom heeft, maar wat is hij mooi. Nu wordt mij dan verteld, dat dit nou juist de reden is, dat hij nooit, maar dan ook nooit, een papa en een mama krijgen zal. En mijn hartje huilt en ik loop met mijn mooie Twan, naar dit jongetje en pak heel even zijn kinderhandje vast. Ik kijk hem in zijn mooie oogjes en lach. En ik bid, het schreeuwt in mijn hart:

“ o God, hoe is dit toch allemaal mogelijk! Help ze allemaal, maar in het bijzonder dit mooie jochie. Geef hem alstublieft, een heel mooi leven”

Ik zou het wel uit zijn ledikantje willen tillen en hem willen zeggen, hoeveel plek ik nog heb in mijn hart. Dat ik ook, zijn mama wel wil zijn.

En dan lach mijn mooiste lach en ga met jou, mijn mooie lieve zoon, de kamer uit.

Zo tegenstrijdig, lieve Twan. Zo gelukkig met jou, mijn harte-kind. Maar verdrietig en voel de onmacht. En weer bid ik voor een wereld, die eerlijk is voor de kindjes in de wereld.

We nemen afscheid van jouw verzorgsters. Zij vragen jou in het chinees, om een laatste knuffel en een kus. Maar nee hoor, die krijgen jullie niet. Al deze Twan kusjes, zijn nu voor mij. Dus knuffel jij mij en krijg een dikke kus.

We stappen nu weer samen in de bus. We worden uitgezwaaid, door de directeur en de verzorgster, die jou, naar ons heeft toegebracht. En jij, zwaait een laatste zwaai,omdat ik dat aan jouw vraag. Maar als wij dan nu de poort uit gaan en de hekken zich achter ons weer sluiten, houd jij mij stevig vast, alsof jij zeggen wilt:” zo, dat was dat en nu wil ik naar huis!”

En dat mijn lieve Twan, gaan we echt doen. Nog heel eventjes wachten hoor. Nog een paar laatste papiertjes en nemen wij dat veertje weer, die ons naar huis zal brengen.

 

Donderdag 6 augustus ( in de middag)

En zo rijden we weg van het tehuis.

Ik kijk nog eenmaal, naar de inmiddels gesloten poorten. En jij?

Niet een blik achterom! Jouw mooie bruine oogjes, staan vast beraden….. vooruit.

Goed zo klein man, niet achterom maar hup,……vooruit….. naar huis!

We rijden door naar de plaats, waar jij vier en een half jaar geleden gevonden bent.

Dit is bij een groot sportpark, aan de oostkant van Zhongshan. En als we hier zijn aangekomen, stappen we uit het witte busje, onze Chinese begeleider, jouw papa en jouw mama en jij, mijn harte-kind.

Een vreemd gevoel is dit, om zo te lopen met jou, mijn zoon, dicht tegen mijn hart gedrukt, naar dat plekje, waar ooit een vrouw heeft besloten, jou achter te laten.

Bij de ingang van dit park, staat een groot, heel groot beeld, van een sporter, een pingpongballer, die ooit roem heeft gemaakt, voor jouw geboorteland, dat China heet. We lopen hier voorbij, langs een pad dat leid naar de sportvelden. Links een gebouw, rechts stroken met gras en bamboebomen. Maar we lopen samen door, alsof mijn hartje zegt,” nee, dit is niet de plek.”

Dan komen we op een plaatsje, waar gras groeit en bomen staan.

Ik doe mijn slippers uit en met jou op mijn schoot, lopen we nu samen door dit plekje heen. En jij,…. Gooit jouw hele lijfje, strak tegen mij aan. En ik,………. houd je stevig vast! En zo lopen we dan samen en voelen en ruiken de geuren van deze hele bijzondere plek.

Op deze plaats, werd jij eens neergezet, in een buggy met een envelopje, met wat geld erin, waarop stond geschreven, wanneer jij geboren bent.

En nu, doe ik mijn ogen dicht en met jou mijn harte-kind, in mijn armen, ga ik terug naar dat moment.

En ik zie een vrouw.

Een hele dappere vrouw,

die een kindje, een heel klein jongetje, in een buggy heeft gelegd.

Daar gaat zij dan, met dit kindje, dat uit haar buik geboren werd. Negen maanden heeft zij hem gedragen, en nu is zij op pad, naar een plaats, waarvan zij zeker weet, “Hier vinden zij hem wel.” En als zij hier dan is, kust zij hem vaarwel, want, heeft zij bedacht, voor jou kan ik niet zorgen. Ik kan jou niet geven, wat jij nodig hebt. Er zal een andere mama komen, die van jou zal houden en jou zal geven wat jij nodig hebt.”

En dan…… gaat zij stilletjes haar weg en laat hem hier, totdat hij wordt gevonden.

De diamantjes rollen,langs mijn wangen, Ik ben die mama en ik draag dit kindje in mijn armen. Dat weet ik heel erg zeker. Want jij bent mijn zoon, geboren uit mijn hartje.

En voor een tweede keer mag ik het voelen zien en ruiken.

Jij bent mijn kind en je lijkt op mij, we hebben dezelfde ogen en hetzelfde haar.

En nu bid ik, voor een tweede keer in mijn leventje, om een hele bijzondere engel.

Een engel, die deze hele dappere vrouw, in haar dromen vertellen zal, dat het goed gaat met dit mooi jongetje. Dat jij een papa en een mama hebt en een grote Yenthe-zus. En dat ik heel goed voor jou zorgen zal.

En in gedachten buig ik mij, op de voor mij inmiddels bekende, Chinese traditionele manier………….en dank haar, voor het baren van mijn zoon.

Het ga je goed, dappere, dappere vrouw. Ik hoop dat je een goed en heel gelukkig leven hebt.

En dan ga jij mijn harte-kind en ik, hand in hand, nog even saampjes lopen. We plukken blaadjes van de bomen, zoeken steentjes en wat nootjes en een bloempje uit een boom. Dan knielen we en doen wat zand in een zakje. Jij een beetje, ik een beetje.

En…… het voelt goed.

Dus………….gaan we weg van deze plek, en als we dan saampjes lopen, langs het grote beeld, vinden we een pingpongballetje en een kleine dobbelsteen. We pakken het op en nemen het mee. Dank je wel hoor. Maar nu gaan we dan echt weg.

Jouw papa en jouw mama en jij, mijn harte-kind

Vrijdag 7 augustus

Vandaag gaan we naar een museum toe. De Guangdong folk arts museum.

Nu eens niet met het ons bekende witte busje, nee, we gaan eerst een stukje lopen. Dus hup, mijn kleine grote Twan, stap maar in buggy. Nou dat wil mijn ventje wel. Lopen is niet echt jouw favoriet. Nee, jij zit het liefst bij jouw papa of bij jou mama op schoot. Maar och, dat zitje op wieltjes kan er ook mee door. Aan de buggy, zit een ijzeren sta-plankje. Die is heel erg handig hoor, want daar kan je grote Yenthe-zus lekker op gaan staan, en zo, loop ik heel wat met jullie af. Trots op jouw en jouw grote zus. Lekker buggien! En de Chinezen? Nou, die kijken naar ons, en lachen over zoveel geluk, plezier en handigheid.

Nou kijken mag hoor. Want de hele wereld mag weten, hoe mooi of jullie zijn.

En zo zijn we op pad en als er een brug is, met een hele grote trap, nou, dan stap jij uit de buggy en jou zusje ook en tillen we heel gewoon, de buggy even op.

Dan zijn we aangekomen bij de metro. Nog even wat trappen hier en daar, en een tweetal poortjes, waar de buggy niet door heen past. Maar och, daar tillen wij, jou heel gewoon met de buggy over heen. Totdat we ontdekken dat dat niet mag en speciaal voor jou, door een Chinese bewaker een poortje wordt open gemaakt.

We komen bij het museum aan. We zien een hoop. Hoe de rijke Chinese mensen, hier ooit eens hebben geleefd. Wat hun meubels waren en in wat voor bed, zij ooit hebben geslapen. Ook koopt jouw mama hier, een echte Chinese fluit en ik speel heel voorzichtjes een kleine Twan lied, op het instrument. En dat, vind jij erg leuk.

Maar wat we allebei toch wel het mooiste vinden, is de alledaagse dag van de mensen die hier leven.

Dan gaan we weer op pad. Te warm om wat te doen dus,….terug naar het hotel. Jouw papa moet nog naar de notaris, om weer wat papieren na te kijken. En dus,……zwaaien wij hem uit.

Maar dat vind jij niet fijn!

“He, kom terug jij, jij hoort hier, bij mij!”

En je kijkt boos! Ik knuffel je en vertel je zacht:” kom maar mama’s kind. Papa komt echt weer terug.”

Maar dat moet jij nog leren. Vertrouwen, lieve Twan, vertrouwen.

Dus gaan we samen wandelen. Jij jouw mama en jouw grote Yenthe zus. En onderweg komen we de meiling-tante tegen en gaan we samen naar de speeltuin toe. Zo ben je weer een beetje, blij en afgeleid.

En als jouw papa, na een hele lange tijd weer terug komt, met de Twan-papieren, ben je heel erg blij. Je kijkt dan op en roept het uit : “he , papa!” En hij knuffelt jouw en houd je stevig vast!

Zaterdag 8 augustus

Vandaag gaan we een berg beklimmen. Nou ja……. We gaan met een kabelbaantje hoort.

Zou je dit leuk vinden?

Ik denk het eigenlijk wel. Want je kijkt de hele wereld rond, met heuse Twan-ogen.

Ach toch mama’s jochie, zoveel nieuwe dingen, zoveel nieuwe indrukken. Nieuwe geuren, kleuren en ontmoetingen. Maar je doet het tot nu toe heel erg knap. Je weet heel goed aan te geven, wat jij wilt en leuk vind. Maar ook vooral, wat jij echt niet wilt of leuk vind. Want dan gaat je onderlipje, een heel klein beetje heen en weer, en zet je, jouw boze Twan-blik op.

En och kind,

Zelfs dan,

Ben je geweldig mooi.

We stappen weer eens in het witte busje en rijden nu naar de Baiyun Mountain.

(de witte berg )

Jij zit bij het raampje, want dat vind je mooi. Wat zie je veel en vaak moet ik even kijken , want dan roep je : “mama!” En wijs je met je vingertje, naar weer een nieuwe ontdekking, in jouw leven

En als er dan een foto, van een lekker broodje, afgebeeld op een Chinese bus langs komt, spring je op, je wijst en roept “oooooooh mama.” Want ja, die lust mijn jochie wel.

We stappen,aan de voet van de berg, bij een pleintje uit. Een gezellige ontmoetingsplek, waar mensen, met elkaar dansen of badmintonnen. Een aantal doen tai chi en weer anderen zitten met groepjes bij elkaar en praten wat. Dit vindt jouw mama heel erg leuk. Wat een land, wat een cultuur, en daar kom jij vandaan.

Dan gaan we in het hokje, dat ons aan een kabel, naar boven brengen zal. Och, toch mama’s mooi kind, wat vind jij dit mooi. Samen met jouw grote zus, kijken jullie door het raampje, wat er onder, boven, voor en achter je allemaal gebeurt. Wat een mooi gezicht om naar te kijken. Naar jullie.…… broer en zus .

En als we boven zijn, stappen we weer uit. Maar om bij de top te komen, moeten we nog wel een eindje lopen hoor. En daar houd mijn jochie niet echt van. Maar die mama van jou! Ik denk dat het wel goed is, dat jij af en toe, toch een beetje lopen gaat. En och, je bent al vier en toch een kilootje of wat. Dus, ondanks de warmte en dat we moeten klimmen, rennen we een stukje,

En jij…………vind het helemaal leuk. Al die trappen, huppelend omhoog. Het is een ware ontdekking hoor. We tellen de treden en zingen erbij en jij, stapt vrolijk tree voor tree aan jouw papa’s en jouw mama’s handje, hup naar boven toe.

Onderweg naar boven, hangt er een hele grote bel. Die mag je luiden om dan een wens te doen. En jij en ik , en jouw Yenthe- zus, wij luiden samen deze bel.

En ik,………….. wens voor jullie allebei, een betere veilige wereld, waar alle kindjes kunnen spelen en heel gelukkig zijn.

Zo bereiken we de top. Jouw papa en mama genieten van het hele mooie uitzicht en jij, danst vrolijk rond.

We gaan weer naar beneden toe. Dit doen we met een busje hoor. T ís toch wel een beetje ver, voor die korte pootjes. En jouw mama? Tja, die moet wel mee.

Dan weer in de kabelbaan. Tjonge jonge, is dat een groot plezier! Kijken, wijzen, roepen, volle verwondering voor deze nieuwe wereld. Het is prachtig allemaal.

Blij van deze tocht,gaan we weer terug naar het hotel. Dat is elke keer weer, een groot plezier.

” Oooh” roep je dan en wijst naar de deuren van dit groot gebouw, alsof je zeggen wilt,

“zo, ik ben weer thuis!”

Dat is fijn, mijn lieve Twan, want dit maakt, dat ik weet, dat jij het fijn vind, om een thuis te hebben

en dat….. komt steeds een beetje dichterbij. Nog maar een weekje hoor en dan gaan wij echt naar huis. Papa, mama,Yenthe en jij mijn mooie Twan.

8 augustus (middag)

We hebben een vrije middag.

Dat is heel erg fijn, want jouw papa en jouw mama, willen heel erg graag, over de “verboden” brug.

De Chinese begeleiders vinden dit een beetje eng, omdat er op het eiland, waar het hotel op is gebouwd, bewaking is en toezicht door veel camera’s.

Maar daar aan de andere kant, van deze grote brug, is het leven, zoals deze heden wordt geleefd in dit mooie land. En ook dat wil ik je laten zien. Dus ……….. gaan we op pad. En we kijken met een open blik, naar dit leven van alledag.

We zien allemaal winkeltjes, zo groot als garage boxen, vol met de mooiste en de fijnste kruiden. Gedroogd of vers, het maakt niet uit, het is er allemaal. Slangen, schorpioentjes, schildpadjes, kuikentjes en visjes. Voor ons is dit niet voor te stellen, want wij gaan naar de Albert Heijn en kopen dit kant-en-klaar. Maar dit is dus voor hier, de normaalste zaak van de wereld. Ook de mooie jonge poesjes en allerlei soorten vogeltjes en jonge hondjes, eekhoorntjes en kleine ratjes, alles is te koop.

Toch heb ik het idee dat deze beestjes, niet allemaal voor de maaltijd zijn. Nee, want ook de hondenbrokken en het kattenvoer en zelfs de kleertjes voor deze beestjes, is hier te koop.

We zien oude mensen, jonge mensen en ook kinderen, die bij de stalletjes, hun waar proberen te verkopen. En jouw papa en jouw mama, wij kijken onze ogen uit en we maken heel veel foto’s, om later jou te laten zien. En de Chinese mensen? ….. Kijken openlijk, naar die rare blanke mensen, die hier lopen met een buggy, met jou, mijn mooie kind erin en jouw zusje die rond aan t kijken is, al staande, op haar metalen Yenthe-plankje.

En zo gaan we door de straatjes heen, totdat, we van het ene in het andere moment, komen in een hele andere tijd. Het is net de Kalverstraat, maar dan op zijn chinees. Ongelofelijk, de overgang van arm en hard, naar modern en rijk. Maar ook hier, lokken de verkoopstertjes, al handenklappend, de wandelende voorbijgangers, de winkel van hun baas naar binnen, om zo hun waar te presenteren en een centje te verdienen.

We komen we langs een heel leuk winkeltje. Het is er heel erg nauw, maar er zijn allemaal kleertjes, voor mijn mooie wonder- kind. Ach toch lieve Twan, de kleertjes die ik voor gekocht heb, in jou nieuwe land, zijn een beetje klein. Ik heb me een heel klein beetje vergist. Maar dat is helemaal niet erg, want we zijn in China en hier zijn hele mooie hoor. Dus gaan wij het winkeltje naar binnen. We kijken rond en ik wijs je leuke kleertjes aan:

”kijk eens Twan, vind je dit leuk?”

En jij…….. kijkt…….. en doet het zelfde, wat jouw grote Yenthe-zus, eens deed.

Je kijkt een heuse Twan-blik, trekt je neusje op, en doet je vingertje heen en weer!

“Neeeeee, echt niet!”

Dan kijk je in het rond en wijst…………

“die mama, die!”

Okay, het is wel even wennen hoor, maar ik vind het stiekem leuk. Dus gaan we de winkel uit, met twee nieuwe pakjes, door jou persoonlijk goedgekeurd, in een plastic zakje, stijf vast in jouw Twan-vuistjes. Je loopt rechtstreeks naar de buggy toe en stopt dit nieuwe rijk bezit, heel wijs, onder in het opbergvakje en stapt dan met een tevreden blijde lach, weer in je wagentje.

En zo gaan we weer aan de wandel, door de drukke Chinese straten, van modern en rijk, langs arm en hard, langs dier en mens, met allerlei gedachten, maar met een tevreden lach, op mijn gezicht rustig terug, naar het hotel.

Zondag 9 augustus

Hup, weer in het witte busje. Kom Twan, niet treuzelen, we gaan weer op pad, in dit mooie China land.

We gaan naar een kathedraal.

En dus………..stappen we weer in en gaan.

Het is een grote kathedraal, met mooie prenten van verhalen, die in de Bijbel staan. Veel Chinese mensen zijn er hier. Dat had ik niet verwacht, in dit grote land, waar het boedisme zo’n grote plaats heeft. Men bidt of zit in gedachten, stil voor zich uit te kijken en tussen deze gelovigen, lopen toeristen, maar ook wij, rond te kijken en foto’s te maken. Maar dit vindt niemand raar. Alleen het kaarsje dat jouw grote Yenthe-zus en ik, jou mam, al vele malen hebben gebrand, nee dat kennen ze hier niet. Dus doen we dit niet.

Buiten deze kathedraal staat een bijgebouwtje, waar kinderen samen zijn. Luisterend naar muziek, tekenend en kleurend, krijgen zij zo te horen van onze Lieve Heer. En wij, mogen eventjes hier zijn. Dus gaan we naar binnen toe en zoeken een stoeltje op. Dit is dus de aller eerste keer, dat jij in een kerk bent.

Als we het gebouwtje weer verlaten, is er een Chinese mevrouw, die ons jouw papa en jouw mama wat vertellen wil. Zij kijkt naar jou en je mooie Yenthe- zus en zegt: “dank je wel voor het zorgen van deze mooie kinderen. En ik, wordt heel erg stil. Ik kijk haar aan en zeg een dank je wel terug. Een dank je wel, voor het vertrouwen, wat zij heeft in mij. Dat ik de mama mag zijn, van jou en jouw grote zus. Dan wenst ze ons Gods zegen toe en ik wens het terug aan haar. Dan loop ik weg en denk nog eventjes aan deze vrouw. Zou ook zij, ooit eens…. ?

En ik houd jou stevig vast en geef je, mijn zoveelste, maar zeker niet de laatste, mamaknuffel, en vertel jou hoeveel ik van jou hou.

Dan rijden we weer door, nu naar een tempel toe. Dat is wel een klein overgang, maar zeer zeker de moeite waard. We ruiken de religie in geuren van gebrande wierrook en mogen kijken naar offerende mensen, die God aanbidden en vragen om al die levensvragen die er zijn.

We luisteren naar de gebeden, in de taal voor ons niet te verstaan. We zien mensen, fruit en bloemen leggen, en de stokjes aansteken, die zij dan vervolgens, in een grote koperen of gouden, kelken steken, in daarin gelegen zand. Men buigt en knielt en bid.

En wij, kijken, ruiken en luisteren. En in plaats van dat kaarsje in de kerk, branden wij, drie wierookstokjes. En volgens chinees gebruik, buigen wij drie maal en wensen onze wens.

T’ is die welbekende wens. “Ach toch God, een betere wereld, voor u een kleine moeite, maar alstublieft, een wereld vol van vrede, voor alle kinderen, een papa en een mama, eten en drinken geen gebrek en waar zij kunnen spelen bovendien.

Wat weer een mooi moment mijn kleine lieve Twan. Ik stop het weer diep weg in mijn hartje hoor.

En zo is de zondag toch een kerkdag geweest. Niet te geloven maar toch echt waar. En we lachen saampjes en gaan zo de tempel uit.

Het is een heel groot drama hoor.

Jouw sandaaltjes zijn te klein! Je hebt ze meegekregen, vanuit het huis, waar jij zoveel jaren hebt gewoond. Maar of je bent gegroeid in een paar dagen tijd, of ze passen gewoonweg niet.

Ach toch mama’s mooie kind. Dit kan echt niet. Je loopt op je teentjes die net een stukje uitsteken en met dat vele wandelen, komt dit niet goed.

Dus,…. We kopen nieuwe schoentjes. Bijna dezelfde, maar toch,….net een beetje anders.

Ik trek jou de nieuwe schoentjes aan en geef de oude je hand. Maar och, mijn grote kleine Twan. Je onderlipje trilt, een verdacht klein trilletje en jou oogjes schieten vol met glazen diamantjes, en ….

Ja hoor,….

Daar komt het dan. Je huilt een echte Twan-verdriet.

Ik trek je gauw je nieuwe schoentjes uit en stop deze in een zakje. Je oude en vertrouwde sandaaltjes, hup, die gaan weer aan. Komt wel Twan, komt later wel, het mag echt op jouw tijd.

En dan,…. knik jij heel even en lacht een mager lachje.

De Chinese begeleider, vertel ik jouw verdriet.Ik vraag hem om, jou in jouw taal, die nooit de mijne is geweest, te vertellen, dat jij nieuwe schoentjes hebt en de oude echt mag houden.

Dus hurkt bij jou en verteld. Je luistert en je knikt.

Ik haal nu gauw je nieuwe schoentjes op.

Ik doe ze aan je voetjes nu. Maar je lipje trilt verdacht en ja, daar komt een nieuwe Twan- verdriet. En onze Chinese begeleider, praat nog een keer met jou.

Ach toch mama’s kind. Er is geen ander kindje, dat jou oude schoentjes krijgt. Want dat is wat de man ons heeft verteld. Mijn moederlijke vermoeden, wordt bevestigd nu. Dat is waar jij bang voor bent. Nee hoor Twan, je hebt nu twee paar schoentjes hoor. Een stel dat past en een paar te klein.

T’ is wel een beetje voor jou mijn mooie knul, maar ach, dat komt nog wel, we nemen alle tijd. Dus loop jij nu op nieuwe schoenen.

En de oude?

Die heb je veilig opgeborgen.

In jou eigen rugzakje.

Maandag 10 augustus

Zo!

Het is maandag nu.

En vandaag, gaan we de koffers pakken.

We gaan vliegen, lieve Twan. We gaan in een heus gevleugeld ding, wat jou mama, een veertje noemt.

En dit veertje, gaat ons brengen naar Beijing.

Dit is de stad, waar de laatste papiertjes geregeld moeten worden, om naar huis te kunnen gaan. Dus, pakken we de kleren in en doen de koffers dicht.

Jij pakt je eigen tasje, die jij gekregen hebt, van de verzorgers van het huis, waar jij jaren hebt gewoond. Doet het ritsje dicht en wacht duidelijk gespannen af, wat er nu gebeuren gaat. Maar als we de koffers nemen, om deze naar de lift te verplaatsen, trilt jouw onderlipje en ga je heel hard huilen.

“Ach toch, mijn mooie zoon. We gaan een stukje dichter bij, naar de plaats waar thuis is.

Kom maar mama’s kindje, ik pak je op en neem je mee.”

Maar jij, wijst met je vingertje, naar jouw rugtasje, en naar die ene kamer, wat een hele week het papa-mama-yenthe-twan-thuis is geweest. Ik pak je bij de hand en loop met je terug en laat je zien dat deze kamer leeg is.

Je kijkt en wil je tasje van je rug af halen en laat mij merken, dat jij hier wilt blijven, met jouw papa, mama en jouw grote Yenthe-zus. Want hier ben jij duidelijk gelukkig.

Maar dat kan ik niet, mama’s lieve kind, dus………….

Pak ik je op en neem je mee, naar beneden toe, de hal van dit hotel.

En hier strijd jij, jouw Twan-strijd, en ik…. vecht met je mee.

Hoe vertel ik jou, dat ik van je hou en jij altijd mijn kindje zal zijn. Geef mij die tranen, en wees gerust, jij gaat echt, met mama mee!

Zo zit je nu bij mij en in de armen van de grote man, die toch echt jouw papa is.

Dan komt onze Chinese begeleider en hij knielt bij jou neer. Hij kijkt je aan en praat met jou in die ene taal, die ik niet spreek.

“Stil maar jongen het komt goed, wij gaan met het grote vliegtuig en jij blijft bij jouw papa en jouw mama en jouw grote Yenthe-zus. Jij hoeft niet terug naar dat huis, waar jij jaren hebben gewoond. Jij gaat echt naar huis.”

En dan, is het, alsof er een hele grote zorg en last van je schoudertjes afvalt.

Je ogen glanzen en je lach is breed.

Je mooie koppie straalt.

Je bent weer kind en kan weer adem halen.

Och, toch mama’s joch, wat moet dit moeilijk voor je zijn geweest. Je houd duidelijk van ons en ik ben echt jouw mama. En toch, die angst!

Ik ben zo blij dat het nu goed gaat, maar in mijn hartje huilt het duizend diamantjes!

Jouw eerste levensles is jouw papa en mij, jouw mama te vertrouwen.

En dus vertel ik je nog eens zacht, hoe veel ik van je hou.

“Kom mijn mooie jongen, we gaan”

En jij?

Gaat gelukkig mee!

Het grote vliegtuig is, één groot feest. Als het grote ijzeren ding, zijn wieltjes van de grond los laat en wij nu duidelijk stijgen. Gooi jij je twee handjes in de lucht, en roept:” Whoooooo.”

Je zorgen zijn nu echt ver weg en je geniet van deze jongens droom.

Als we na twee en een half uur, landen in Beijing, en jij niet hebt geslapen, ondanks dat het echt wel Twan-bed-tijd is, kijk jij je ogen uit. Echte vliegtuigen, groot en stoer. Heerlijk dit te zien. Wees maar kind, mijn lieve zoon, geniet en speel en wees vooral, mijn kind.

En als wij aankomen, na een kleine reis met weer een witte bus, draag ik je slapend in mijn armen, onze kamer in.

Zo,……

Weer een strijd gestreden, weer een dag geleefd en weer een dagje dichter bij thuis.

Op naar huis mijn lieve Twan. Nog maar een paar daagjes en dan gaan wij, naar huis.

Dinsdag 11 augustus

Hier staan we dan, op dat ene plein.

Het plein van de hemelse vrede. Nog niet zo lang geleden, stond er hier een jonge man zijn rechten en die van vele anderen, te verdedigen.

Dit deed hij, door tijdens een demonstratie, die niet mocht volgens de leiders van dit bijzondere land, heel alleen, voor de ogen van heel de wereld, voor een tank te gaan staan.

Dat dit het plein is van nationale trots, wordt ons wel verteld.

Maar vervaagt, bij de beelden van herinnering, die in mijn hoofdje zit.

Wie zijn zoon was hij?

En nu sta ik hier, met jou, mijn kleine Chinese wonder, mijn mooie zoon, op dit ene plein. Wonderlijk, maar ook verwarrend hoor.

Strijders voor de toekomst.

En nu is het later, een paar jaartjes maar.

Hoe is het met deze jongeman. Leeft hij nog of….

En we gaan weer door. Naar de verboden stad.

Groot. Heel, heel groot. Maar vooral, heel, heel, druk. Ik schat een duizendje of tien en wat een hoop chinezen zeg!

We lopen en we kijken, trappen op en trappen af.

En jij?

“Ach, heb jij gedacht, het is heel erg mooi, genieten jullie maar.

Ik gooi mijn luikjes dicht.”

Dus lopen en kijken we, trappen op en trappen af, met jou mijn mooie wonderkind, dromend in je buggy.

( http://nl.wikipedia.org/wiki/Plein_van_de_Hemelse_Vrede)

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Verboden_Stad)

Woensdag 11 augustus

Wij rijden zo’n ander half uur in het welbekende busje. Dat is best wel lang hoor, voor een kinderkontje. Maar…………als we er dan zijn, is het wel een feestje.
We gaan met een mooie kabelbaan omhoog. En niet zomaar eentje! Nee, het is een stoeltjeslift. En zo gaan we omhoog, naast elkaar. Jij bij jouw papa en jouw grote Yenthe-zus, bij mij op schoot. Wat genieten we hiervan. Onder ons de wereld en boven ons een mooi blauwe hemel. En zo vliegen we, heel onverwachts, op een wel heel bijzonder veertje, naar een plaats van historie en herinnering.

En we lachen en we zingen en hebben veel plezier. En als we eenmaal boven zijn, springen we er samen hand in hand weer uit.

Zo komen we, bij die ene muur. Zo’n 6200 Kilometer lang, trappen, wachttorens en trappen en nog veel meer trappen hoor. Wij lopen en klimmen een eindje van deze muur. Het is heel erg warm. Maar….. dat doet ons helemaal niets. We drinken veel water tussen door, tijdens ingebouwde rustjes.

En jij,………stapt en klimt dapper aan mijn hand. Je vindt het prachtig allemaal. En af en toe, kijken we samen over deze muur en genieten van het mooie uitzicht van dit grote imposante land, dat China heet. Wat is dit geweldig mooi!

En jouw mama’s gedachten, gaan even terug, naar die eerste bijzondere ontmoeting, met de Chinese muur.

Ongeveer, twee en een half jaar geleden, stond jou mama hier met jouw grote Yenthe-zus. Ik weet nog hoe dit voelde. Helder in mijn geest geprent. Indrukwekkend. Ongelofelijk gelukkig.

Wat ben ik rijk, voor een tweede keer, kreeg ik een harte-kind. Eerst mijn mooie dochter en nu jij, mijn wonderzoon.

En het is alsof, deze plek, de plaats is, om de hele wereld te laten zien en horen, wie wij zijn.

En wij groeten jullie allemaal. Van af hier. Wij. Jouw papa-Luc en mama-Wiets, mijn mooie Yenthe-dochter en jij mijn zoon, mijn mooie Twan.

Nou, hier komt het nog een keer. Wees even stil en luister maar.

En we roepen met elkaar, over bergen en rivieren, oceaan en landen heen.

“Dag allemaal, wij zijn er hoor!

Daaag opa, daaag oma, dag oma Bart, dag opa Jos.

Daaag allemaal, daar in Nederland.

Hallo ooms en tantes, neefjes en nichtjes. Dag huisje 11, daag allemaal, die van ons houden en zo met ons mee reizen, leven en beleven.

Ni hao tante Nicolien. Wij houden van jullie allemaal. En pas maar op, maak baan, ruim baan, want wij komen er aan.

Nog maar drie nachtjes slapen hoor en dan komen wij weer thuis.

Heerlijk, gelukkig vrij en blij. Dank je China land, voor het mooiste in ons leven.

En nu, is het tijd om terug te gaan.

Dus we klimmen en we klauteren, we zingen en we lachen.

We zijn gelukkig met elkaar.

En als we dan weer van de berg af gaan, doen we dit op onze wijze.

We nemen niet de kabelbaan. Wel nee. We laten ons naar beneden glijden, langs een speciale baan, een soort rodelbaan.

Op een rare sleeën ding, ga jij eerst, op jouw papa’s schoot en wat heb je veel plezier. En wij, jouw mama, met jouw Yenthe-zus, komen snel, er achter aan.

En we joelen en we zingen en hebben veel plezier. Ik zei het toch!

Maak baan, ruim baan!

Want papa-mama-Yenthe-Twan.

t’ Is echt waar!

Wij komen er bijna aan.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Chinese_Muur

Vrijdag 14 augustus

Zo!

Nog één dag te gaan!

Het is vrijdag 14 augustus en morgen?

Ja morgen, gaan we echt naar huis!

Ach, toch mama’s jongen, wat is er een hoop, gebeurt, in veertien dagen tijd.

De dag dat ik je dan eindelijk, in mijn armen sluiten mocht. Jouw eerste woordje was voor mij. “mama” zei je met een blijde blik.

Maar ook waren daar, de tranen van onzekerheid, het afscheid van je oude leventje, de blijdschap met jouw papa, en jouw mama en je grote zus.

Wat hebben we al veel beleefd. En wat hebben we plezier gehad, maar ook de Twan- verdrietjes en je hechtingstrijdjes, ik vocht ze met je mee. De Twan-emoties. Het was echt, maar goed! Voor ons allemaal.

Och, ze zullen nog wel eens komen. Maar dat geeft niets, hoor mama’s kleine, grote Twan. Dit kunnen wij, jij en ik, wel aan.

Wat heerlijk om je zo te zien, met jouw grote zus. Wat hebben jullie een plezier. En soms ook even niet. Een echte broer en zus!

Maar,….. er is echt nog een dag te leven hoor.

Dus gaan we vandaag naar de zijde markt. Even lekker “shoppen”, daar houd jouw mama en jouw Yenthe-zus, wel van.

We lopen langs de drukke straat, die ons hier naar leid. Jij in de buggy en je grote zus staat achterop en rijd vrolijk mee. We lopen het gebouw naar binnen. Het zijn allemaal kleine winkeltjes. Nu ja, hokjes is een beter woord. En al de verkoopsters, en dit zijn er heus een heleboel, roepen naar ons, “wilt u een mooie tas, kijk eens wat een mooie waar ik heb, ach meneer, kijk toch eens, en alles……is spot goed koop. We zijn iedereen zijn beste vriend. Maar als we dan wat kopen gaan, dingen we twee derde op zijn minst, van de vraagprijs af.

Jij krijgt heel veel aandacht hoor, van de Chinese mensen hier. “Och”: vertellen ze jouw mama, “hij lijkt op een chinees: ” Dan vertel ik met trots, dat jij dat ook bent en jij uit mama’s hartje komt. Dat wij heel gelukkig zijn en trots en blij met het land, waar jij en jouw grote zus geboren zijn.

En dan praten ze nog eventjes met jou in die taal dat ik niet spreek jij luistert, maar bent stil. Dus ik vraag wat zij vertellen. En zij vertalen het voor mij: “Fijn dat jij nu een papa en een mama hebt, en je alle kansen krijgt, maar vergeet ons niet! Vergeet niet dit land dat China heet.”

Ik kijk hun in de ogen, en knik een Chinese knik en beloof hen, dat wij jou en je grote zus zullen vertellen, over dit bijzondere land en foto’s laten zien, van jullie buikgeboorteland.

Een blijde lach, een warme blik en een Chinese trotse groet. Dat is wat ik krijg en ik neem dit dankbaar aan en geef dit een heel bijzonder plakje, in mijn moederhart.

We kopen mooie dingen hoor. Wat t shirtjes die jij persoonlijk uitzoekt, want dat kleine wijsvingertje? Dat schut regelmatig “nee”

Maar wat ben je blij met die print van cars op het rode shirt en…………je kiest, jawel, sandalen uit. Ik moet hier wel om lachen hoor, en ding een mooie prijs voor de spiderman-lichtjes-dingen, die jij aan je voeten wilt. Nu wil je niet meer in de buggy. Nee, die lampjes moeten aan en dat doen ze bij elke stap, dat deze schoentjes, de grond aanraken. Dus…….Lopen maar.

De Chinese kleren die jouw papa en mama voor jou hebben uitgezocht, vind jij helemaal niks. ‘He nee, doe mij dat t ‘shirt met die leuke print, die vind ik echt veel mooier.”

Maar toch, nemen wij dit mee.

Dat is wel even anders hoor, dan bij jou Yenthe-zus. Die draagt deze traditionele kleding duidelijk met veel plezier.

Als wij de mooiste spulletjes hebben uitgezocht, flink bedingt en dan gekocht, gaan wij bepakt en bezakt, weer op pad.

Lekker naar het park. Een heuse Chinese park. Fantastisch mooi. Vijvers met de mooiste lelies, een mooi gevormde witten brug en traditionele huisjes, waar je heerlijk eventjes kunt zitten. Overal bankjes waar mensen zitten, samen komen of gewoon, even lang uit liggend, een dutje doen.

Oudere mensen die samen een kaatje leggen en de jonge generatie zit aan een vijvertje te vissen.

Zelfs de afvalbakken zijn hier mooi.

Aan de andere kant, van dit mooie park, is een plek voor kinderen. Daar staat een heuse luchtkasteel. t’Is een groot springkussen en hier ga jij, met jouw Yenthe-zus heerlijk in spelen. Wat een groot plezier. Broer en zus! Spelen, stoeien, zingen. Ach, die ruzie op zijn tijd, tja die hoort er ook echt bij.

En als het tijd is om te gaan, stap jij weer in de buggy en jouw grote Yenthe-zus, hup weer achterop.

Nu weer terug in het hotel, pak ik de kleren en de mooie spullen, en lag alles op het grote bed. Alle koffers open nu, want het is tijd om deze te gaan vullen. En jij? Je kijkt, maar speelt gewoon je spel. Ik ben benieuwd, wat jij nu denkt en voelt. Ik spreid mijn armen, als een groot vliegtuig en zeg. “Zo, mijn Twanne-man, morgen is het echt zover. Dan gaan we naar huis. In het grote vliegtuig, weet je nog?” En jij, kijkt en lacht en ik krijg een dikke zoen.

Als nu na het avondeten, onze Chinese begeleider, jouw zittend op jouw papa’s schoot, nog eens verteld, wat er morgen gaat gebeuren,

kijk jij hem aan en knikt een blijde lach, alsof je zeggen wilt,

” ja hoor, ik weet het nu, hup in het ijzeren ding, dat vliegtuig heet en op naar huis.”

Dan kijken jouw mooie bruine ogen, in die van jouw papa. Je lacht een blijde lach en zegt: “Haaaaa, papa-mama,Yenthe- Twan en geef je hem, een dikke knuffel.

En voor naar je bedje gaat, help je mij, jouw mama, met de koffers pakken.

“ Hé, die moet ook nog mee!”

Dus,……… kom op, we kunnen gaan.

Papa-Mama-Yenthe-Twan, we zijn er klaar voor hoor en………….

Komen er nu bijna aan.

Zaterdag 15 augustus

En het is zover. Zaterdagmorgen, bijna half elf.

De koffers zijn gepakt, de laatste spullen verzameld nu.

We zijn er helemaal klaar voor hoor.

Jij hebt je rugzakje weer nagekeken of alles wat jij hebt gekregen, echt wel in dit tasje zit. En….Ja gelukkig, het is voormekaar.

De kofferriemen vast gemaakt.

Kom we gaan.

Op naar het grote veld waar dat ijzeren veertje, klaar zal staan.

Tot in Nederland!

De grote thuisreis is begonnen nu

(Dikke knuffel allemaal en tot gauw.)

Wietske en kornuiten