|
|
De yenthe-operatie
14 February 2008 on 20:35
Het is zover! De datum van de operatie is bekend.
jouw mama heeft gebeld naar het wkz. Want je zou in januari of
in februari worden geholpen en het is bijna februari. Nou, we
weten het hoor! Nog een paar nachtjes slapen dus. En dan gaat de
dokter jou gehemelte in jou Yenthe-mondje dicht maken. Ik neem
je op mijn schoot en vertel het jou.
"Weet je nog, mijn grote meid, dat we naar het
ziekenhuis zijn geweest en dat de dokters in jou mondje hebben
gekeken? Nou, heel erg snel al, gaan we daar naar toe en dan
gaat de dokter je mondje goed maken." Je kijkt me aan en trekt
je beroemde Yenthe-frons en kijkt me denkend aan. "Gaat mama
mee?" vraag je heel eenvoudig. En ik zeg je dan : "ja natuurlijk
mijn mooie meis, jou mama gaat echt wel met je mee. En ik blijf
ook bij je slapen hoor" Dan verdwijnt je Yenthe-frons en kijkt
me lachend aan en zegt dan met een held’re stem: "okay dan
mama".
Wat ben je toch een dapper mens, jij mijn wereld
vlindertje. Je neemt het voor wat het wezen zal , en je doet wat
nodig is. Met het, o zo groot vetrouwen , want wat er ook
gebeurt, als jou mama, daar maar is.
We gaan op zoek naar de grote tas en die zetten
we klaar. Gewoon, daar, op dezelfde plek, waar de
vakantie-koffer heeft gestaan , want we hebben werk te doen. Er
moeten spulletjes in de tas, want we gaan een nieuwe reis
maken.Een mama-Yenthe-reis. En daar heb je een tas voor nodig
toch. Dus morgen, ja morgen gaan, jij en ik, mijn mooie
yenthe-kind, op zoek naar alles wat we nodig zijn voor dit, zo
belangrijk avontuur |
De operatie-Yenthe-spulletjes
14 February 2008 on 21:03
We gaan op pad, samen, jij en ik, mijn mooie
Yenthe-kind. Hup in de buggy en zingen maar. En dat doe je dan
ook en ik doe dapper mee. We hebben saampjes een lijstje klaar
gemaakt van wat we nodig hebben voor het
Yenthe-ziekenhuis-avontuur. Gewoon, een stukje papier, met
daarop wat simpele letters gekrabbeld van wat jij hebt opgenoemt.
Een tandenborstel, tandpasta, een pyama, een borstel en de beer.
Het is nu juist dat kleine knuffeltje, die jij van jou opa en
jou oma-Charly hebt gekregen. Dat byzondere beertje, met een
voor ons zo troostende betekenis. Voor mij, jouw Yenthe-mama is
dit een teken, dat het allemaal goed gaat komen.
En daar lopen we dan, in Ermelo, zoekend naar een
nieuwe pyama. Eentje voor jouw en eentje voor jou mama.
Enne………..wel een beetje dezelfde hoor. Die vinden we dan ook.
Samen met een tandenborstel, nieuwe tandpasta, grappige
pantoffeltjes en…………………een knal roze paard met roze haartjes
bovendien,die je mooi kunt kammen en vlechtjes in kunt maken.
Jaaaaaa, die moet ook ook echt wel mee. En zo komt het dan, dat
wanneer wij thuis aan komen, jij direct naar boven spurt en de
mama-Yenthe-tas vol gaat stoppen, met alles wat we hebben
uitgezocht. En………….. het roze gevaarte boven op.
Als dat dan is gedaan, doe ik de computer aan. We
gaan nog even kijken, naar de Wilhelmina kinder-site. En zo
praten we, heel gewoon, over wat er komen gaat en ………….het is
goed!
Want immers…………………….. mama gaat toch mee.
|
Een ander keertje!
14 February 2008 on 21:36
Alles is geregeld hoor. Jouw school weet dat je
naar het ziekenhuis gaat, de BSO is afgezegd, je zwemjuf weet
dat je evenetjes niet komen zal, jou papa’s werk is ingelicht en
jou mama’s werk weet dat jou mama, de opa’s en de oma’s,
eventjes niet zal kunnen helpen.Iedereen weet het nu en echt
iedereen staat voor ons klaar. Wat een fantastische medewerking,
voor dit zo’n belangrijk en voor ons zo spannend moment. Ja,
mijn mooie Yenthe-kind, zo byzonder ben jij dus, dat alle mensen
die jou kennen, zo om ons denken en alles willen regelen.Nu nog
maar 5 nachtjes slapen en dan gaat het dan gebeuren. En……….nog
maar 6 nachtjes slapen, dan is het al gebeurd!!!
Dan gaat de telefoon. Het is de mevrouw van het
opname buro, uit het Wilhelmina kinderziekenhuis. De operatie
wordt verzet. Er ligt een ander kindje op de intensive care, die
heel snel geholpen zal moeten worden. Daarom is jou plaatsje
nodig.Tja, dat begrijpen we natuurlijk wel, maar echt makkelijk
is dit niet. Goed voorbereid en alles geregeld, het tasje klaar,
de spulletjes bijna allemaal
gekocht………………..Maar……………natuurlijk……………………wachten we.
En ik neem je op mijn schoot en kijk je in je
prachtige bruine kijkertjes en vertel je dan:
"Weet je Yenthe, we gaan maandag niet naar het
ziekenhuis, je wordt nog niet geopereerd. "Je kijkt me aan en ja
hoor, daar komt de bedenkelijke yenthe-frons. Je houdt je
hoofdje scheef en zegt dan op een vragende toon: " O NEE?" Het
is even stil en dan vraag je heel eenvoudig, "ander keertje
dan?" Ik pak je stevig vast en knuffel je een keer." ja hoor
Yenthe, een ander keertje en dat wordt twee weekjes later hoor.
Dan vraag je nog maar eens: "gaat mama dan wel mee" en ik
antwoord dan eenvoudig terug."ja natuurlijk kleine meid, gaat
jou mama met jou mee!" Je kijkt me nog eens aan en de
Yenthe-frons verdwijnt en daar komt de zonne-lach al weer en
vast beraden zeg je dan : "Okay dan mama"
En ‘s avonds voordat je gaat slapen, vragen we
voor een byzonder engeltje, die voor dit kindje wil gaan
zorgen.Die dit nu zo nodig heeft.
Wij wachten nog wel even.
|
Mama-Yenthe-Mimi-kind
15 February 2008 on 21:53
Ach toch, lieve mama’s-Yenthe-kind.
We zijn nu een paar daagjes verder. Alles gaat
zijn Yenthe-gangetje. Je gaat gewoon naar school. Jouw papa is
aan het werk, en toch………………is het heel stiekem,……………..allemaal
een beetje anders.
Maar, dat vinden we niet zo erg, toch, mama’s
mooie Yenthe-kind?! We beleven gewoon het Yenthe- leven en nemen
de hobbeltjes en de bobbeltjes, die we nu dan tegen komen, maar
stilletjes voor lief. Alhoewel…………stilletjes?! Want jij mijn
dappere wereldkind, je bent drukker en bewegelijker. Je danst
meer dan ooit en je lijkt niet stil te kunnen zitten. Ik zie het
en neem je dan ook, zo nu en dan , heel onverwacht, maar weer
eens en meer dan ooit, op mijn veil’ge mama’s- schoot. "SSSSSSSST"
sus ik dan heel rustig, "kom maar eventjes, ik hou je wel vast
hoor" en als een mooi druk vlindertje, word je dan heel even
kalm en lijk je eventjes bij te komen, van de drukte in je
kleine hoofd. Om vervolgens snel weer door te dartelen, in de
schijnbaar voor iedereen, onzichtbare storm, die er echt toch
is.
Drie nachten heb je lopen spoken. Ik voelde je en
ik hoorde je onrust. Je kwebbelde druk en verwarrend in je
slaap. En dan……………plots, …………kwamen je Yenthe-pootjes, met een
kleine sprong, naast je bed te staan en het snelle dribbelende
geluid van jouw voetjes, kwam dan haastig dichter bij.
"Kom maar hoor, mama’s meisje, kom maar in mijn
armen, ik houd je stevig vast en daar ben je veilig hoor." En zo
sliep je dan verder, onrustig, bewegend, kwebbelend en vooral……………..in
jou mama’s armen.
Ach mama’s kleine Yenthe-kind, wordt nu maar stil,
slaap maar rustig en droom een mooie vlinder droom, speel maar
meisje, wees maar klein en geef jou zorgjes toch aan mij.
We kopen een mooie grote pop. Met leuke haartjes,
die je net als het roze gevaarte, die nu in onze ziekenhuis-tas
ligt, mooi kunt kammen en staartjes en vlechtjes in kunt maken.
Ze heeft leuke kleertjes aan en slofjes bovendien. Het is een
echte mama-Yenthe-kind. En……………ze krijgt een heuse naam. Ja,
mimi zal ze heten en onze mimi moet ook naar het ziekenhuis, dat
andere keertje,weet je nog wel? Saampjes met mama en Yenthe. En
het lijkt met de komst van Mimi, rustiger te worden in ons
papa-mama-Yenthe huis.
|
Yenthes Mimi-kind
16 February
2008 on 19:28
We gaan winkelen. saampjes , ik , jij, mijn mooie
Yenthe-kind en…………..Mimi.Ja, dat is echt wel nodig hoor, want
Mimi moet een nieuwe pyama, mailotjes, en een dikke jas. Ooooh
en natuurlijk ook een tandenborstel. Dat moet wel, want anders
kunnen we haar koffertje niet pakken. En die heb je echt wel
nodig hoor, als je naar het ziekenhuis gaat. Dus, daar gaan we
dan.
Jij loopt parmantig achter de poppenbuggy aan,
als een echte mama! Ik hoor je zeggen " Wel blijven zitten hoor"
en een waarschuwend stemmetje daar achter aan "MIMI!!!!" OOOH,…..
denk ik bij me zelf: Wie doe je nu toch na, en ik moet heel
stiekempjes toch even lachen.
Voor de winkel staat een ronde rek. Je weet wel ,
zo’n rek met allemaal goedkope aanbiedingen en daar loop je dan
ook direct, als een volleerde winkelaarster op af. En heel
behendig, snuffel je er tussen. Je vist er een jas tussen uit en
laat dit zien aan jou mimi-kind.
"Zou dit je passen? mmmmm" Je houd je vingertje
bedenkend bij je hoofd, die je schuin laat hangen en zegt dan "
ja" en hangt vervolgens dit jasje aan de buggy. Tja, ‘t is wel
even schrikken hoor,dit hele gebeuren, maar………… ik schouw, als
toeschouwer, jou schouwspel en………… geniet met volle teugen .
We gaan samen de winkel in en neuzen heerlijk
rond . Arme mimi. Die moet het echt bezuren hoor. Even passen en
een beetje meten , maar,….. als een echt mensenkind, komt het
dan in heuze kleren. Als we klaar zijn en de centjes zijn
betaald, gaan we gauw naar huis. Want we moeten naar het
ziekenhuis en het koffertje gepakt!
Zo wil het gebeuren dat er behalve een
mama-Yenthe-koffer, nu ook een mimi-koffer is.
|
nog een paar nachtjes slapen
16 February
2008 on 21:01
Oooh mama’s meisje toch. Je wordt nu met de dag
drukker. Je lijkt niet stil te kunnen zitten. Je lacht en danst
en zingt en speelt. Je lijkt geen rust te kunnen krijgen. De juf
op school verteld het ook. En als dan je energie op lijkt te
zijn, val je in je stoeltje in de klas, heel eventjes in slaap.
Wanneer je ‘s avonds in je bedje ligt en de slaap
je dwingt om stil te zijn, dan komen de dromen en is het slechts
een kort moment, dat ik je Yenthe-stem weer hoor. Dan roep je om
je mama en als ik boven kom ,lig je woelend in je bedje. Ik pak
je op en wieg je beschermend in mijn armen en fluister je
zachtjes in je Yenthe- oor;
"Stil maar lieverd, hier ben ik hoor, ik hou je
stevig vast, ga maar rustig slapen en geef je donk’re dromen
maar een kleur. Het komt heus allemaal wel goed."
En dan heel voorzichtjes voel ik je gespannen
lichaampje, kalm worden, alsof je loslaat , dat, wat je zoveel
zorgen baart. En hoor ik je zachtjes zeggen, met een kalm
geworden Yenthe-stem "okay dan mama" en laat je de slaap weer
toe.
Zo spannend is het nu , een paar daagjes voor de
grote dag. t’Is nog maar 2 nachtjes slapen hoor en dan gaat het
echt gebeuren. We gaan hier heel rustig mee om. Je lijkt precies
te weten wat er komen gaat. En echt bang ben je ook niet. Alleen
die ene vraag, die is echt van levensbelang. "Blijf ik niet
alleen? Ga je echt niet weg?" Het is dan ook die ene vraag die
je steeds weer stelt. " "Gaat mama mee?" En als ik daarop ja
zeg, kijk je me berustend aan en is alles goed!
Als mama er maar is, kan jij de hele wereld aan,
jou knuistje in mijn vuistje, jou voetjes in mijn sporen, jou
hoofdje in mijn schoot, en als je even niet meer kan, dan draag
ik je de wereld door.
De spanning is heel hoog, in jou kleine
Yenthe-hoofd en als het lijntje dan echt op knappen staat, dan
kijk je me aan, met grote diepe yenthe-ogen en kruip je heel
dicht tegen me aan en …………….je huilt, tot diep vanuit het
allerdiepste van Je mooie Yenthe-Hart. En ik …………….huil met je
mee. En als de tranen zijn gevallen en de lucht hierdoor
geklaard, is de zon snel teruggekomen en kun je er weer tegen
aan.
Tjonge jonge mijn Yenthe-kind. Wat gaat er in dat
koppie om. Ik kan slechts raden wat het verleden heeft gedaan.
Ik voel je en ik hoor je, ik zie je en bescherm je. We gaan er
samen tegen aan, want jij mijn mooie lente-kind, bent mijn
Yenthe-kind.
Toen was ik er niet, maar nu ben ik er wel!
En nog maar een paar nachtjes slapen hoor en gaan
we saampjes weer naar huis
|
De Yenthe-operatie
20 February
2008 on 17:30
Het is kwart voor zeven en daar staan we. Voor de
deur van afdeling kikker,jouw Papa en jouw mama en jij ons
Yenthe-kind. Het is er nog hartstikke donker hoor, en alle
kindjes slapen nog." Kom maar Yenthe" zeg ik dan. "Dan gaan we
nog een rondje lopen, tot ze allemaal wakker zijn" Je draait de
buggy van Mimi om en daar gaan we dan, over de gangen van het
Wilhelmina kinder ziekenhuis. Als het 7.00 is en de lampen op
afdeling licht geven, zodat we alles goed kunnen bekijken,
trekken we aan het grote gekleurde kralen koord en gaan de
deuren voor ons open.
Dit is wel heel erg spannend hoor. Maar daar
schijn jij je niet zo druk over te maken. Nee hoor. Jij loopt
heel gewoon achter je Mimi-poppen-buggy aan alsof je ons de weg
wilt wijzen. En als we dan een zuster tegenkomen, op deze vroege
ochtend, zegt zij heel spontaan, He, jij moet Yenthe zijn, kom
maar gauw dan laat ik de kamer zien, waar jij en jou mama zullen
slapen.
We lopen samen naar de plaats, waar jij en ik de
komende dagen zullen zijn. Er staan nog geen bedden. Nee, jou
bedje is de eerste, die er nu komt te staan. Bij het raam, dat
is wel mooi.Er komen nog drie andere kindjes, die ook worden
geopereerd. Hun mama’s blijven natuurlijk ook. Dus zijn we niet
alleen.
Het duurt nog wel een tijdje hoor, voordat het
gaat gebeuren. Maar dat geeft helemaal niks, want er zijn hier
heel veel leuke spulletjes, waar mee jij mee kunt gaan spelen en
dat doet mijn Yenthe-meisje ook.
Maar och, wat ben je druk. Je rent, je speelt, je
babbelt en beweegt. Ik zie en herken de spanning, die jij voor
anderen zo goed weet te verbergen. Och mama’s meisje toch. Ik
hou je in de gaten hoor en als ik even kan, houd ik je rustig
vast en fluister dan heel even, zachtjes in je Yenthe-oor,
Rustig maar mijn vlindertje, het komt allemaal wel goed.
Er komt een lieve mevrouw naar ons toe en hurkt
dan voor jou neer. "Ben jij Yenthe?", vraagt ze dan en als jij
ja knikt, komt zij bij ons zitten. "Ik wil je nog eens gaan
vertellen, wat er strakjes gaat gebeuren" Ze pakt een doosje
waar allemaal spulltjes in zitten, die de dokter gaat gebruiken
om jou te laten slapen. Van die plakkertjes, die ze op jou
buikje zullen doen om te kunnen zien of jou hartje het goed doet
en het kapje voor het slapen gaan. Maar dat weet jij allemaal
wel. Dus laat jij ons zien, hoe het allemaal werkt en wat er
gaat gebeuren! Heel behendig, en heel knap,maar ook vooral…………
heel druk!
"Ik zie je, mama's
meisje," denk ik dan: " ik voel je en ben heel dicht bij je
hoor." Ik knuffel je nog een keer en fluister zacht "Kom maar
Yenthe-kind, vertrouw me maar, het komt echt allemaal wel goed!"
Eindelijk is het dan zo ver. De mevrouw komt ons
vertellen, dat de dokters op jou wachten. Dus……. je kleertjes
mogen uit en de blauwe blote-billen-jas mag aan. Als dat dan is
gebeurt, mag je in je bedje gaan. Dat doe je dan ook. En zo gaan
we, jij in jou yenthe-bedje, Mimi en het beertje er bij in , de
zuster voorop en papa achter duwend en ik………………..houd je handje
stevig vast.
Jij zit midden op het bed en bent heel druk
bezig, de plakkers vast te plakken, die mevrouw jou had gegeven.
En terwijl het bed wordt voortgeduwt, over de gangen van het wkz,
kijk jij om je heen. Er ontgaat je niets, geloof mij maar! Het
zal me niet verbazen ,dat wanneer jij wakker wordt, mij precies
zal kunnen wijzen, waar wij zijn geweest.
Och och mama's meisje toch, wat ben je vreselijk
druk. Je handjes en je beentjes, je oogjes en je oortjes, alles
is in volle tour, om dat wat komen gaat, te laten komen. Want
dat het komen gaat, dat is wel zeker hoor. En het komt allemaal
wel goed.
We worden opgewacht door een team van dokters.
Hallo Yenthe, daar ben je dan
zeggen ze allemaal. Jij lacht vrolijk terug, maar
blijft heel druk bezig, met de drie plakkertjes op je buik. Jou
mama krijgt een groen jasje aangetrokken en een raar blauw
mutsje op haar hoofd en als je dat dan ziet moet je daar
smakelijk om lachen. Nou nou, mama's
dapper kind, Wat ben ik trots op jou!!!
Daar gaan we dan, op naar de volgende deur. Jou
papa geeft je nog snel een kusje, en dan gaan we, naar de
operatie zaal. Daar aangekomen, blijft Mimi en jou knuffel
beertje achter op jou bedje. Want jij mag op een ander bedje.
"Kom maar hoor, klim er maar boven op." zeggen de
dokters. Maar zo doen we dat niet hoor. Nee, je spring in jou
mama's
armen en dan draag ik je, op dat ene plaatsje, waar ik je
someteen achter moet laten. Als je daar eenmaal bent beland,
wel, dan plak jij zelf, de drie plakkertjes op je buik, die
precies zullen vertellen, hoe het met jou hartje is gesteld.
Tja, je hebt het er enorm druk mee en al die lieve dokters,
laten jou rustig begaan .Ze staan verstelt, van wat jij al weet
en hoe jij het doet. En als de plakkers zijn geplakt, dan mag je
gaan liggen. Kijk eens Yenthe hier is het masker en weet je hoe
dat werkt? Nou ,dat weet ons Yenthe wel. Je pakt het masker beet
en legt dit eigenhandig, over jou neusje en jou mondje heen. Je
kijkt me stiekem aan alsof je zeggen wil: "dat kunnen we wel,
toch mama .Heel diep adem halen door je mond en zeker niet door
het neusje." En zo valt, mijn byzond’re Yenthe-kind, heel rustig
in een diepe slaap.
Jouw mama wordt professioneel maar wel heel
vriend’lijk, dat is zeker, gevraagt om weg te gaan. Ik mag je
nog wel een kusje geven, maar dan moet jou mama toch echt de
kamer gaan verlaten. En dat doe ik ook, met een klompje in mijn
buik.
En ik bid voor duizend engeltjes, die de handen,
van deze kundige mensen zullen leiden en voor heel veel elfjes
bevendien, die jou mooie dromen zullen geven, zodat je niet bang
zult zijn. En als je dan straks wakker wordt, wel,………………. ik ben
er hoor, want dat heb ik jou belooft.
Zo lopen we, jou papa en jou mama, over de gangen
van het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis, al wachtend, todat de
dokters klaar zullen zijn, met het maken van jou mondje.Ik voel
me heel onzeker. En verdrietig bovendien, dat ik dit niet kon
voorkomen. Dat ik deze operatie, niet voor jou kon ondergaan. En
mijn handjes en mijn beentjes, mijn oogjes en mijn oortjes,
alles is in volle tour, om dat wat nu komen gaat, rustig te
laten komen. Dan is het plots heel even, alsof ik jou stemmetje
hoor, heel zachtjes in mijn oor.
" Stil maar mama.Ik zie je wel, ik voel je en ben
heel dicht bij je .En weet je Yenthe-mama, heb maar vertrouwen
hoor, het komt echt allemaal wel goed!"
Zo loop ik met mijn moeder zieltje onder mijn
lege Yenthe-arm, de stilteruimte binnen.
En brand twee kaarsjes.
Eentje voor jou mijn kleine meid en eentje voor
de handen van de dokter.
Dan is het eindelijk zover. De zuster komt ons
halen. De operatie is gedaan en jij ligt op de uitslaapzaal. Zo
snel als het, kan loop ik met jou papa, met de zuster mee.
Maak baan, ruim baan, want mama komt er aan. Op
weg na jou, mijn mooie engel.
Als ik bij jou bedje kom, doe jij jouw oogjes
open. Je kijkt me aan. En ik zeg: mama is hier" Jij kijkt en
ziet me staan. Je lacht een bleke Yenthe-lach en wil nog maar
een ding. Dat is veilig bij jou mama zijn. Ondanks alle plakkers
en de vele draadjes, stap ik op jou bedje en kruip jij lekker en
vertouwd, tegen me aan en slaapt dan rustig verder. Met jou
knuistje in mijn vuistje, met jou hoofdje op mijn buik en ik kus
jou zachtjes op je wang.
Het duurt nog even en dan mogen we weg. Terug
naar de zaal, vanwaar we vanmorgen zijn vertrokken. En jou papa,
die al die tijd maar heeft gewacht, rijdt jou samen met jouw
mama en de zuster, over de gangen van het wkz, naar de groene
kikker.
En daar aangekomen slaap je weer je Yenthe-slaap.
Als je wakker wordt en ons dan ziet, is het duidelijk allemaal
goed. Op een enkel dingetje na. Jou mama zit naast het bed en
dat is toch echt niet wat jij wilt.
Nee hoor, jou mama hoort niet in de stoel, maar
in het Yenthe-bed. En zo komt het dan, dat mama in jou bedje
ligt, met jou, mij engel-kind,in volle vertrouwen en overgave,
heel stijf tegen mij aan.
Je slaapt een diepe Yenthe-slaap. Maar als je
wakker wordt, zit je ploseling recht op in je bed, alsof er echt
niets is gebeurt. Dat daar bij alle plakkertjes van je buikje af
schieten en de toeters en de bellen klinken, och, dat geeft toch
helemaal niks. Die plakken we er gewoon weer boven op. Dat zal
heus nog wel eens gebeuren. En dat lastige geval, daar aan je
rechter hand, die moet er heel snel worden afgahaald . Maar ook
die moet blijven zitten hoor. Die zorgen er voor dat je geen
pijn zal hebben. Dat heeft de lieve zuster net gezegd en die zal
het wel weten hoor. Nou ja, dat moet dan maar. Je geeft je er
aan over. Je neemt de dingen zoals ze zijn en gaat weer rustig
liggen.
Toch te moe, van de Yenthe-mondje-operatie en
alle drukte en beleven, val je weer in slaap. En ik……………………………ik
kijk naar je en als jij weer wakker wordt, zal ik zeker zijn!
|
De
eerste nacht in het ziekenhuis
22 February
2008 12:19
Daar lig je dan, in je bedje. Af en toe ben je
eventjes wakker. Je kijkt wat naar de televisie, heb eventjes,
wat heuse Yenthe-babbels. Maar dan vallen toch echt, je Yenthe-
luikjes weer dicht. Ik lig naast jou op je bed .Jij ligt in mijn
armen en als ik eens op wil staan, kijk je me aan, met je donkere
Yenthe-oogjes.
Niet doen mama. Niet weggaan hoor. En lig ik snel
weer naast je.
Papa gaat nu naar huis. Naar Tessa, Daisy en jou
Jojo baby popje. Daar zou papa voor gaan zorgen, als wij in het
ziekenhuis zijn. Dag Yenthe ,zegt jou papa en geeft jou een
dikke kus. Jij knikt dan met jou hoofdje en zegt voorzichtjes,
dag papa , welterusten hoor En als ik jou grote papa uit ga
zwaaien zie ik heel eventjes, pareltjes in zijn ogen. Het was
ook heel erg spannend hoor en nu laat hij het liefste wat hij
heeft, hier achter in het ziekenhuis.
Maar morgen, zeker weten, ja morgen komt hij
weer. Tot morgen Yenthe-papa, tot morgen hoor.
Zo is het nacht geworden. Ik lig op een stretcher
naast je. Jij slaapt en in je slaap, krabbel jij aan de
plakkertjes, die op een monitor laten zien, hoe het met jou nu
is gesteld. En als er weer eentje afgepeuterd is, door de
yenthe-vingertjes, of door het vele draaien, ben ik bij je en
plak dan heel voorzichtjes, de plakkertjes weer terug.
De lieve zusters komen af en toe, heel eventjes
bij jou kijken hoor. Dit zijn onze engeltjes, die over jou
steeds waken. Ze kijken en controleren, of alles goed gaat met
jou, mijn wonderkind. Dat is een heel veilig gevoel, voor een
bezorgde Yenthe-mama hoor.
In jou handje zit een inie-minie buisje. Hier
loopt vocht door heen en ook iets wat de pijn verzacht.
En als dit infuusje, het af en toe, heel eventjes
niet doet, doordat jij zo ligt te draaien, komen zij er aan en
maken dit snel weer goed.
Dan hoor ik jou stemmetje in het donker van de
nacht. Ik lag net wat te dommelen en schrok een heel klein
beetje, mama, roept jou stemmetje, mag ik een banaan?
Dan kom ik overeind en kijk jou even aan. Maar
jou oogjes zijn gesloten en je ligt toch echt te slapen. Och
toch mama's
mooie meid, dit is vast een heel goed teken.
Als ik weer even lig te slapen, wordt ik wakker
van een bons en de toeters en de bellen, die klinken van jouw
monitor. Ik schrik en kijk heel snel naar je bedje. Daar ligt
mijn meisje niet meer in. Ik kijk dan naast me en daar ligt je.
Je bent uit je bedje gerold en kijkt nu heel verbaast. Snel til
ik je op en leg je er weer in. Daar is ook de zuster al, en
samen plakken we de plakkertjes die van schrik van jou buikje
zijn geflipt, weer terug op de plaatsjes waar ze voorlopig nog
horen te zitten. Bijgekomen van de schrik en overtuigd, dat jou
niets mankeert, knuffel ik je voorzichtjes. Je lacht en zegt
dan: het deed geen auw en sluit dan weer je luikjes. Tja, het is
een typisch mama-yenthe iets, wat hier net is gebeurt. En moet
er stiekem toch eventjes stilletjes om lachen. Maar mama's
lesje is geleerd en ondanks dat ik zo dicht bij je ben, doe ik
toch, het bedhekje omhoog.
En zo wordt het de morgen na de operatie. En jij
doet je oogjes open en zegt dan : goedemorgen mama,
't
is weer een nieuwe dag!
|
een Yenthe-ziekenhuis dag
25 February
2008 on 15:44
Och toch, meisje. Eten mag je nog niet. En je
hebt zo’n zin in wat lekkers, in je Yenthe-buikje. Maar dat mag
vandaag nog niet. Wel drinken hoor. Alles waar je doorheen kunt
kijken, heeft de dokter gezegd. Water, ranja of bouillon. Je
snapt het allemaal wel, als ik je uitleg dat dit beter is voor
je Yenthe-maagje. Die is nog een beetje overstuur is van de
operatie. Maar je bent toch zo’n lekkere alles-eter.
Maar,……..geen klacht komt er over je lipjes heen. En zo gaan we
dan, af en toe eventjes wat drinken en als we dat heben gedaan,
gaan we ons mondje spoelen. Jij, omdat dat moet van de dokter,
want anders gaan de touwtjes die in jou mondje zitten, om alles
op zijn plaats te houden, mischien wel ontsteken of stuk, en dat
moet natuurlijk niet! En ik….ik spoel lekker met je mee. We
maken ons mondje rond en laten het water hier door heen klotsen.
En als we dit dan een tel of drie hebben gedaan, slikken we het
saampjes door, met een hele luide mama-Yenthe zucht! AAAAAAAAAAH.
Je plakkertjes zijn nu van je buikje af. Zo goed
gaat het al weer met jou. Want de morfine die jij kreeg, wat er
voor zorgde, dat jij geen pijn zou hebben, hoef je nu niet meer.
Nee, daar krijg je nu wat anders voor. Dat is fijn, want nu kun
je je iets meer bewegen. Alleen dat andere draadje. Daar aan je
rechter handje, die moet nog even blijven zitten, zodat je wel
genoeg vocht in je lichaam krijgt. Daar ben jij niet zo blij
mee. Nu kan mijn anders zo vrije Yenthe-vlinder,nog niet gaan en
staan, nee,…. niet dansen, springen, rennen en huppelen. En dat
is toch wat anders je zo graag doet. Maar mama’s dappere meid ,
dat komt echt wel weer hoor , en vast sneller dan je denkt.
De lieve mevrouw, die gisteren met ons mee is
gegaan, naar de operatie zaal, komt nu af en toe eens bij jou
langs, en dan krijg je leuke dingetjes om lekker mee te spelen.
Kleurplaten, pusseltjes, boekjes, dvds en ook maak je samen een
mooie fotolijstje klaar. Fijn hoor meisje, dat is leuk. Ook
krijg jij nu al kaartjes, van de kindjes uit jou klas en van
ooms en tantes. Tsjongejonge . Dat is echt heel leuk! En je
bekijkt ze stuk voor stuk, met een blijde Yenthe-lach.
Maar je bent nog lang niet de oude hoor. Ik merk
het. Je hebt nog steeds een beetje pijn.Je kruipt zo af en toe
dan heel dicht tegen mij aan, alsof je zeggen wil: "mama, ik
vindt het echt niet fijn , hou jij me eventjes heel dicht tegen
jou aan?" En dat doe ik natuurlijk ook. En ik wens dat ik een
toverstafje had. Die tikte ik dan eventjes op jou mooie hoofdje
en was alles over. Geen ziekte en geen pijn zou er dan meer
zijn. Voor alle kindjes, een papa en een mama, en genoeg te eten
bovendien, voor ons allemaal.
Een beetje stilletjes voor jou doen en ook nog
een heel klein beetje moe, breng jij jou dagje door, in het
bedje aan het raam, hier in het Wilhelmina-kinder-ziekenhuis.
Geen klacht, geen traan, laat jij gaan, in volle vertrouwen, dat
alles goed zal komen en heel dicht bij jou mama. En als de
luikjes zwaar gaan worden, van alle drukte en indrukken om jou
heen, kruip je heel dicht tegen mij aan en slaap je in de
middaguurtjes, fijn een Yenthe-dutje in jouw mama’s armen.
Als de dag dan avond wordt en jou papa aan jou
bedje zit, kijk ik naar mijn mooie meid. En ik denk :
"dit was weer een dag. De dag na…….. Wat heb je
het toch knap gedaan. Je bent een heuse wereld-meid. En ik ben
heeeeel erg trots op jou.En nu ……….Op naar de nieuwe morgen.
Want morgen, ja morgen is het weer een beetje beter en een
stukje dichter, terug naar thuis!"
|
Naar huis
26 February
2008 on 13:20
Ik heb mijn stretcher strak naast jouw bedje
gezet. De monitor van de toeters-en-bellen-plakkers, is
weggehaald, dus de zusters hoeven er nu niet meer langs. Och, en
wanneer je nu weer uit je bedje valt, dan val je boven op jou
mama. En dat is wel zo veilig!
Tot onze grote vreugde is het slangetje van de
infuus nu ook weggehaald en als alles goed gaat, mag morgen ook
het naaldje uit je hand. Dus……..los, los , los, en kun jij
lekker bij jouw mama in het bedje kruipen. En dat doe jij nu dan
ook!
Jij slaapt al weer een poosje en ik leg je weer
voorzichtjes terug, op jou eigen plekje. Je doet heel eventjes
je oogjes open, maar als je ziet dat het jouw mama is, die jouw
voorzichtjes draagt en echt heel dicht bij jou is, knik jij een
korte Yenthe-knik en sluit je luikjes dan weer toe.
Dit doe je zeker nog een paar keer vannacht. Dan
wordt je wakker en zit je recht op in je bedje en als je mij dan
ziet, kruip jij heel dicht tegen mij aan.
Och toch, mama’s Yenthe-kind, wees gerust, ik ga
niet weg, kom maar in mijn armen hoor. Slaap maar zacht je
kinderslaap, ik hou de wacht, daar zijn toch mama’s voor.
En zo wordt het dan weer een nieuwe morgen. En
vandaag, ja, vandaag, mag jij dan eindelijk wat eten. Appelmoes
en toetjes, dat weet jij echt heel goed. Dat hadden we immers al
voor de operatie thuis besproken en alvast in onze koelkast
gestopt. Dus, vraag jij,…….om appelmoes. En dat krijgt onze
Yenthe dan ook. Oh, heerlijk, wat kun jij genieten van
eenvoudige appelmoes, kant en klaar uit een heel heel klein
bakje. En als de mevrouw van de kikker-keuken, jou een vers
geprakte fruitmoes komt brengen, nou……………. dan stralen jou
bruine Yenthe-ogen helemaal. Dus …… je eet en……….. je spoelt,
zoals de dokter heeft gezegd. Knap hoor meisje, wat doe je het
toch allemaal goed.
Even later komt de dokter, met onze kikker-zuster
van de dag. En die hebben een hele grote verrassing voor ons.
"zo Yenthe, het gaat heel erg goed met jou. Pak
jij maar je spulletjes, je hebt echt goed je best gedaan en kan
nu wel weer naar huis."
Boven verwachting en heel onverwacht, bellen wij
snel jouw papa. "kom,maar hoor papa, wij mogen naar huis, kom
ons maar snel halen "
En dat doet jou papa dan ook.
Zo pakken we alle spulletjes, weer in de
mama-Yenthe-ziekenhuis-tas, zet je Mimi, hopla, in de buggy, en
zeggen we dag tegen de andere kindjes op de zaal. Die mogen nog
niet naar huis en dat is toch wel een beetje verdrietig hoor.
Wordt maar gauw beter, kindjes, dan gaan jullie ook echt snel,
met jullie mama weer naar huis.
Maar dan ….. gaan we, en trekken aan de grote
gekleurde kralen touw, die de deuren openslaan.
En zeggen saampjes …………….
"Daaaag, afdeling kikker, dag lieve zusters, heel
erg dank je wel, voor jullie goede zorgen. Dag lieve mevrouw van
de spelletjes, dag kikker-keuken-mevrouw, het was heel erg
lekker hoor! Dank jullie wel lieve dokters, dank je wel wonder-dokter,
voor het maken van het mondje van ons Yenthe-kind."
Maar het is nu tijd, om weer te gaan, dus stappen
wij, jouw papa en jouw mama en jij ons Yenthe-kind, door de
deuren van afdeling kikker van het Wilhelmina-kinder-ziekenhuis.
En als deze achter ons sluiten gaan wij…….
naar huis, naar huis, naar ons papa-mama-Yenthe-thuis.
Daaaaag allemaal, dag hoor, daaaaag!!!!
|
|
|