De yenthe-operatie

14 February 2008 on 20:35

Het is zover! De datum van de operatie is bekend. jouw mama heeft gebeld naar het wkz. Want je zou in januari of in februari worden geholpen en het is bijna februari. Nou, we weten het hoor! Nog een paar nachtjes slapen dus. En dan gaat de dokter jou gehemelte in jou Yenthe-mondje dicht maken. Ik neem je op mijn schoot en vertel het jou.

"Weet je nog, mijn grote meid, dat we naar het ziekenhuis zijn geweest en dat de dokters in jou mondje hebben gekeken? Nou, heel erg snel al, gaan we daar naar toe en dan gaat de dokter je mondje goed maken." Je kijkt me aan en trekt je beroemde Yenthe-frons en kijkt me denkend aan. "Gaat mama mee?" vraag je heel eenvoudig. En ik zeg je dan : "ja natuurlijk mijn mooie meis, jou mama gaat echt wel met je mee. En ik blijf ook bij je slapen hoor" Dan verdwijnt je Yenthe-frons en kijkt me lachend aan en zegt dan met een held’re stem: "okay dan mama".

Wat ben je toch een dapper mens, jij mijn wereld vlindertje. Je neemt het voor wat het wezen zal , en je doet wat nodig is. Met het, o zo groot vetrouwen , want wat er ook gebeurt, als jou mama, daar maar is.

De operatie-Yenthe-spulletjes

14 February 2008 on 21:03

We gaan op pad, samen, jij en ik, mijn mooie Yenthe-kind. Hup in de buggy en zingen maar. En dat doe je dan ook en ik doe dapper mee. We hebben saampjes een lijstje klaar gemaakt van wat we nodig hebben voor het Yenthe-ziekenhuis-avontuur. Gewoon, een stukje papier, met daarop wat simpele letters gekrabbeld van wat jij hebt opgenoemt. Een tandenborstel, tandpasta, een pyama, een borstel en de beer. Het is nu juist dat kleine knuffeltje, die jij van jou opa en jou oma-Charly hebt gekregen. Dat byzondere beertje, met een voor ons zo troostende betekenis. Voor mij, jouw Yenthe-mama is dit een teken, dat het allemaal goed gaat komen.

En daar lopen we dan, in Ermelo, zoekend naar een nieuwe pyama. Eentje voor jouw en eentje voor jou mama. Enne………..wel een beetje dezelfde hoor. Die vinden we dan ook. Samen met een tandenborstel, nieuwe tandpasta, grappige pantoffeltjes en…………………een knal roze paard met roze haartjes bovendien,die je mooi kunt kammen en vlechtjes in kunt maken. Jaaaaaa, die moet ook ook echt wel mee. En zo komt het dan, dat wanneer wij thuis aan komen, jij direct naar boven spurt en de mama-Yenthe-tas vol gaat stoppen, met alles wat we hebben uitgezocht. En………….. het roze gevaarte boven op.

Als dat dan is gedaan, doe ik de computer aan. We gaan nog even kijken, naar de Wilhelmina kinder-site. En zo praten we, heel gewoon, over wat er komen gaat en ………….het is goed!

Want immers…………………….. mama gaat toch mee.

Een ander keertje!

14 February 2008 on 21:36

Alles is geregeld hoor. Jouw school weet dat je naar het ziekenhuis gaat, de BSO is afgezegd, je zwemjuf weet dat je evenetjes niet komen zal, jou papa’s werk is ingelicht en jou mama’s werk weet dat jou mama, de opa’s en de oma’s, eventjes niet zal kunnen helpen.Iedereen weet het nu en echt iedereen staat voor ons klaar. Wat een fantastische medewerking, voor dit zo’n belangrijk en voor ons zo spannend moment. Ja, mijn mooie Yenthe-kind, zo byzonder ben jij dus, dat alle mensen die jou kennen, zo om ons denken en alles willen regelen.Nu nog maar 5 nachtjes slapen en dan gaat het dan gebeuren. En……….nog maar 6 nachtjes slapen, dan is het al gebeurd!!!

Dan gaat de telefoon. Het is de mevrouw van het opname buro, uit het Wilhelmina kinderziekenhuis. De operatie wordt verzet. Er ligt een ander kindje op de intensive care, die heel snel geholpen zal moeten worden. Daarom is jou plaatsje nodig.Tja, dat begrijpen we natuurlijk wel, maar echt makkelijk is dit niet. Goed voorbereid en alles geregeld, het tasje klaar, de spulletjes bijna allemaal gekocht………………..Maar……………natuurlijk……………………wachten we.

En ik neem je op mijn schoot en kijk je in je prachtige bruine kijkertjes en vertel je dan:

"Weet je Yenthe, we gaan maandag niet naar het ziekenhuis, je wordt nog niet geopereerd. "Je kijkt me aan en ja hoor, daar komt de bedenkelijke yenthe-frons. Je houdt je hoofdje scheef en zegt dan op een vragende toon: " O NEE?" Het is even stil en dan vraag je heel eenvoudig, "ander keertje dan?" Ik pak je stevig vast en knuffel je een keer." ja hoor Yenthe, een ander keertje en dat wordt twee weekjes later hoor. Dan vraag je nog maar eens: "gaat mama dan wel mee" en ik antwoord dan eenvoudig terug."ja natuurlijk kleine meid, gaat jou mama met jou mee!" Je kijkt me nog eens aan en de Yenthe-frons verdwijnt en daar komt de zonne-lach al weer en vast beraden zeg je dan : "Okay dan mama"

En ‘s avonds voordat je gaat slapen, vragen we voor een byzonder engeltje, die voor dit kindje wil gaan zorgen.Die dit nu zo nodig heeft. Wij wachten nog wel even.

Mama-Yenthe-Mimi-kind

15 February 2008 on 21:53

Ach toch, lieve mama’s-Yenthe-kind. We zijn nu een paar daagjes verder. Alles gaat zijn Yenthe-gangetje. Je gaat gewoon naar school. Jouw papa is aan het werk, en toch………………is het heel stiekem,……………..allemaal een beetje anders.

Maar, dat vinden we niet zo erg, toch, mama’s mooie Yenthe-kind?! We beleven gewoon het Yenthe- leven en nemen de hobbeltjes en de bobbeltjes, die we nu dan tegen komen, maar stilletjes voor lief. Alhoewel…………stilletjes?! Want jij mijn dappere wereldkind, je bent drukker en bewegelijker. Je danst meer dan ooit en je lijkt niet stil te kunnen zitten. Ik zie het en neem je dan ook, zo nu en dan , heel onverwacht, maar weer eens en meer dan ooit, op mijn veil’ge mama’s- schoot. "SSSSSSSST" sus ik dan heel rustig, "kom maar eventjes, ik hou je wel vast hoor" en als een mooi druk vlindertje, word je dan heel even kalm en lijk je eventjes bij te komen, van de drukte in je kleine hoofd. Om vervolgens snel weer door te dartelen, in de schijnbaar voor iedereen, onzichtbare storm, die er echt toch is.

Drie nachten heb je lopen spoken. Ik voelde je en ik hoorde je onrust. Je kwebbelde druk en verwarrend in je slaap. En dan……………plots, …………kwamen je Yenthe-pootjes, met een kleine sprong, naast je bed te staan en het snelle dribbelende geluid van jouw voetjes, kwam dan haastig dichter bij.

"Kom maar hoor, mama’s meisje, kom maar in mijn armen, ik houd je stevig vast en daar ben je veilig hoor." En zo sliep je dan verder, onrustig, bewegend, kwebbelend en vooral……………..in jou mama’s armen.

Ach mama’s kleine Yenthe-kind, wordt nu maar stil, slaap maar rustig en droom een mooie vlinder droom, speel maar meisje, wees maar klein en geef jou zorgjes toch aan mij.

We kopen een mooie grote pop. Met leuke haartjes, die je net als het roze gevaarte, die nu in onze ziekenhuis-tas ligt, mooi kunt kammen en staartjes en vlechtjes in kunt maken. Ze heeft leuke kleertjes aan en slofjes bovendien. Het is een echte mama-Yenthe-kind. En……………ze krijgt een heuse naam. Ja, mimi zal ze heten en onze mimi moet ook naar het ziekenhuis, dat andere keertje,weet je nog wel? Saampjes met mama en Yenthe. En het lijkt met de komst van Mimi, rustiger te worden in ons papa-mama-Yenthe huis.

Yenthes Mimi-kind

16 February 2008 on 19:28

We gaan winkelen. saampjes , ik , jij, mijn mooie Yenthe-kind en…………..Mimi.Ja, dat is echt wel nodig hoor, want Mimi moet een nieuwe pyama, mailotjes, en een dikke jas. Ooooh en natuurlijk ook een tandenborstel. Dat moet wel, want anders kunnen we haar koffertje niet pakken. En die heb je echt wel nodig hoor, als je naar het ziekenhuis gaat. Dus, daar gaan we dan.

Jij loopt parmantig achter de poppenbuggy aan, als een echte mama! Ik hoor je zeggen " Wel blijven zitten hoor" en een waarschuwend stemmetje daar achter aan "MIMI!!!!" OOOH,….. denk ik bij me zelf: Wie doe je nu toch na, en ik moet heel stiekempjes toch even lachen.

Voor de winkel staat een ronde rek. Je weet wel , zo’n rek met allemaal goedkope aanbiedingen en daar loop je dan ook direct, als een volleerde winkelaarster op af. En heel behendig, snuffel je er tussen. Je vist er een jas tussen uit en laat dit zien aan jou mimi-kind.

"Zou dit je passen? mmmmm" Je houd je vingertje bedenkend bij je hoofd, die je schuin laat hangen en zegt dan " ja" en hangt vervolgens dit jasje aan de buggy. Tja, ‘t is wel even schrikken hoor,dit hele gebeuren, maar………… ik schouw, als toeschouwer, jou schouwspel en………… geniet met volle teugen .

We gaan samen de winkel in en neuzen heerlijk rond . Arme mimi. Die moet het echt bezuren hoor. Even passen en een beetje meten , maar,….. als een echt mensenkind, komt het dan in heuze kleren. Als we klaar zijn en de centjes zijn betaald, gaan we gauw naar huis. Want we moeten naar het ziekenhuis en het koffertje gepakt!

Zo wil het gebeuren dat er behalve een mama-Yenthe-koffer, nu ook een mimi-koffer is.

nog een paar nachtjes slapen

16 February 2008 on 21:01

Oooh mama’s meisje toch. Je wordt nu met de dag drukker. Je lijkt niet stil te kunnen zitten. Je lacht en danst en zingt en speelt. Je lijkt geen rust te kunnen krijgen. De juf op school verteld het ook. En als dan je energie op lijkt te zijn, val je in je stoeltje in de klas, heel eventjes in slaap.

Wanneer je ‘s avonds in je bedje ligt en de slaap je dwingt om stil te zijn, dan komen de dromen en is het slechts een kort moment, dat ik je Yenthe-stem weer hoor. Dan roep je om je mama en als ik boven kom ,lig je woelend in je bedje. Ik pak je op en wieg je beschermend in mijn armen en fluister je zachtjes in je Yenthe- oor;

"Stil maar lieverd, hier ben ik hoor, ik hou je stevig vast, ga maar rustig slapen en geef je donk’re dromen maar een kleur. Het komt heus allemaal wel goed."

En dan heel voorzichtjes voel ik je gespannen lichaampje, kalm worden, alsof je loslaat , dat, wat je zoveel zorgen baart. En hoor ik je zachtjes zeggen, met een kalm geworden Yenthe-stem "okay dan mama" en laat je de slaap weer toe.

Zo spannend is het nu , een paar daagjes voor de grote dag. t’Is nog maar 2 nachtjes slapen hoor en dan gaat het echt gebeuren. We gaan hier heel rustig mee om. Je lijkt precies te weten wat er komen gaat. En echt bang ben je ook niet. Alleen die ene vraag, die is echt van levensbelang. "Blijf ik niet alleen? Ga je echt niet weg?" Het is dan ook die ene vraag die je steeds weer stelt. " "Gaat mama mee?" En als ik daarop ja zeg, kijk je me berustend aan en is alles goed!

Als mama er maar is, kan jij de hele wereld aan, jou knuistje in mijn vuistje, jou voetjes in mijn sporen, jou hoofdje in mijn schoot, en als je even niet meer kan, dan draag ik je de wereld door.

De spanning is heel hoog, in jou kleine Yenthe-hoofd en als het lijntje dan echt op knappen staat, dan kijk je me aan, met grote diepe yenthe-ogen en kruip je heel dicht tegen me aan en …………….je huilt, tot diep vanuit het allerdiepste van Je mooie Yenthe-Hart. En ik …………….huil met je mee. En als de tranen zijn gevallen en de lucht hierdoor geklaard, is de zon snel teruggekomen en kun je er weer tegen aan.

Tjonge jonge mijn Yenthe-kind. Wat gaat er in dat koppie om. Ik kan slechts raden wat het verleden heeft gedaan. Ik voel je en ik hoor je, ik zie je en bescherm je. We gaan er samen tegen aan, want jij mijn mooie lente-kind, bent mijn Yenthe-kind.

Toen was ik er niet, maar nu ben ik er wel!

En nog maar een paar nachtjes slapen hoor en gaan we saampjes weer naar huis

De Yenthe-operatie

20 February 2008 on 17:30

Het is kwart voor zeven en daar staan we. Voor de deur van afdeling kikker,jouw Papa en jouw mama en jij ons Yenthe-kind. Het is er nog hartstikke donker hoor, en alle kindjes slapen nog." Kom maar Yenthe" zeg ik dan. "Dan gaan we nog een rondje lopen, tot ze allemaal wakker zijn" Je draait de buggy van Mimi om en daar gaan we dan, over de gangen van het Wilhelmina kinder ziekenhuis. Als het 7.00 is en de lampen op afdeling licht geven, zodat we alles goed kunnen bekijken, trekken we aan het grote gekleurde kralen koord en gaan de deuren voor ons open.

Dit is wel heel erg spannend hoor. Maar daar schijn jij je niet zo druk over te maken. Nee hoor. Jij loopt heel gewoon achter je Mimi-poppen-buggy aan alsof je ons de weg wilt wijzen. En als we dan een zuster tegenkomen, op deze vroege ochtend, zegt zij heel spontaan, He, jij moet Yenthe zijn, kom maar gauw dan laat ik de kamer zien, waar jij en jou mama zullen slapen.

We lopen samen naar de plaats, waar jij en ik de komende dagen zullen zijn. Er staan nog geen bedden. Nee, jou bedje is de eerste, die er nu komt te staan. Bij het raam, dat is wel mooi.Er komen nog drie andere kindjes, die ook worden geopereerd. Hun mama’s blijven natuurlijk ook. Dus zijn we niet alleen.

Het duurt nog wel een tijdje hoor, voordat het gaat gebeuren. Maar dat geeft helemaal niks, want er zijn hier heel veel leuke spulletjes, waar mee jij mee kunt gaan spelen en dat doet mijn Yenthe-meisje ook.

Maar och, wat ben je druk. Je rent, je speelt, je babbelt en beweegt. Ik zie en herken de spanning, die jij voor anderen zo goed weet te verbergen. Och mama’s meisje toch. Ik hou je in de gaten hoor en als ik even kan, houd ik je rustig vast en fluister dan heel even, zachtjes in je Yenthe-oor, Rustig maar mijn vlindertje, het komt allemaal wel goed.

Er komt een lieve mevrouw naar ons toe en hurkt dan voor jou neer. "Ben jij Yenthe?", vraagt ze dan en als jij ja knikt, komt zij bij ons zitten. "Ik wil je nog eens gaan vertellen, wat er strakjes gaat gebeuren" Ze pakt een doosje waar allemaal spulltjes in zitten, die de dokter gaat gebruiken om jou te laten slapen. Van die plakkertjes, die ze op jou buikje zullen doen om te kunnen zien of jou hartje het goed doet en het kapje voor het slapen gaan. Maar dat weet jij allemaal wel. Dus laat jij ons zien, hoe het allemaal werkt en wat er gaat gebeuren! Heel behendig, en heel knap,maar ook vooral…………

heel druk!

"Ik zie je, mama's meisje," denk ik dan: " ik voel je en ben heel dicht bij je hoor." Ik knuffel je nog een keer en fluister zacht "Kom maar Yenthe-kind, vertrouw me maar, het komt echt allemaal wel goed!"

Eindelijk is het dan zo ver. De mevrouw komt ons vertellen, dat de dokters op jou wachten. Dus……. je kleertjes mogen uit en de blauwe blote-billen-jas mag aan. Als dat dan is gebeurt, mag je in je bedje gaan. Dat doe je dan ook. En zo gaan we, jij in jou yenthe-bedje, Mimi en het beertje er bij in , de zuster voorop en papa achter duwend en ik………………..houd je handje stevig vast.

Jij zit midden op het bed en bent heel druk bezig, de plakkers vast te plakken, die mevrouw jou had gegeven. En terwijl het bed wordt voortgeduwt, over de gangen van het wkz, kijk jij om je heen. Er ontgaat je niets, geloof mij maar! Het zal me niet verbazen ,dat wanneer jij wakker wordt, mij precies zal kunnen wijzen, waar wij zijn geweest.

Och och mama's meisje toch, wat ben je vreselijk druk. Je handjes en je beentjes, je oogjes en je oortjes, alles is in volle tour, om dat wat komen gaat, te laten komen. Want dat het komen gaat, dat is wel zeker hoor. En het komt allemaal wel goed.

We worden opgewacht door een team van dokters. Hallo Yenthe, daar ben je dan zeggen ze allemaal. Jij lacht vrolijk terug, maar blijft heel druk bezig, met de drie plakkertjes op je buik. Jou mama krijgt een groen jasje aangetrokken en een raar blauw mutsje op haar hoofd en als je dat dan ziet moet je daar smakelijk om lachen. Nou nou, mama's dapper kind, Wat ben ik trots op jou!!!

Daar gaan we dan, op naar de volgende deur. Jou papa geeft je nog snel een kusje, en dan gaan we, naar de operatie zaal. Daar aangekomen, blijft Mimi en jou knuffel beertje achter op jou bedje. Want jij mag op een ander bedje.

"Kom maar hoor, klim er maar boven op." zeggen de dokters. Maar zo doen we dat niet hoor. Nee, je spring in jou mama's armen en dan draag ik je, op dat ene plaatsje, waar ik je someteen achter moet laten. Als je daar eenmaal bent beland, wel, dan plak jij zelf, de drie plakkertjes op je buik, die precies zullen vertellen, hoe het met jou hartje is gesteld. Tja, je hebt het er enorm druk mee en al die lieve dokters, laten jou rustig begaan .Ze staan verstelt, van wat jij al weet en hoe jij het doet. En als de plakkers zijn geplakt, dan mag je gaan liggen. Kijk eens Yenthe hier is het masker en weet je hoe dat werkt? Nou ,dat weet ons Yenthe wel. Je pakt het masker beet en legt dit eigenhandig, over jou neusje en jou mondje heen. Je kijkt me stiekem aan alsof je zeggen wil: "dat kunnen we wel, toch mama .Heel diep adem halen door je mond en zeker niet door het neusje." En zo valt, mijn byzond’re Yenthe-kind, heel rustig in een diepe slaap.

Jouw mama wordt professioneel maar wel heel vriend’lijk, dat is zeker, gevraagt om weg te gaan. Ik mag je nog wel een kusje geven, maar dan moet jou mama toch echt de kamer gaan verlaten. En dat doe ik ook, met een klompje in mijn buik.

En ik bid voor duizend engeltjes, die de handen, van deze kundige mensen zullen leiden en voor heel veel elfjes bevendien, die jou mooie dromen zullen geven, zodat je niet bang zult zijn. En als je dan straks wakker wordt, wel,………………. ik ben er hoor, want dat heb ik jou belooft.

Zo lopen we, jou papa en jou mama, over de gangen van het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis, al wachtend, todat de dokters klaar zullen zijn, met het maken van jou mondje.Ik voel me heel onzeker. En verdrietig bovendien, dat ik dit niet kon voorkomen. Dat ik deze operatie, niet voor jou kon ondergaan. En mijn handjes en mijn beentjes, mijn oogjes en mijn oortjes, alles is in volle tour, om dat wat nu komen gaat, rustig te laten komen. Dan is het plots heel even, alsof ik jou stemmetje hoor, heel zachtjes in mijn oor.

" Stil maar mama.Ik zie je wel, ik voel je en ben heel dicht bij je .En weet je Yenthe-mama, heb maar vertrouwen hoor, het komt echt allemaal wel goed!"

Zo loop ik met mijn moeder zieltje onder mijn lege Yenthe-arm, de stilteruimte binnen. En brand twee kaarsjes.

Eentje voor jou mijn kleine meid en eentje voor de handen van de dokter.

Dan is het eindelijk zover. De zuster komt ons halen. De operatie is gedaan en jij ligt op de uitslaapzaal. Zo snel als het, kan loop ik met jou papa, met de zuster mee.

Maak baan, ruim baan, want mama komt er aan. Op weg na jou, mijn mooie engel.

Als ik bij jou bedje kom, doe jij jouw oogjes open. Je kijkt me aan. En ik zeg: mama is hier" Jij kijkt en ziet me staan. Je lacht een bleke Yenthe-lach en wil nog maar een ding. Dat is veilig bij jou mama zijn. Ondanks alle plakkers en de vele draadjes, stap ik op jou bedje en kruip jij lekker en vertouwd, tegen me aan en slaapt dan rustig verder. Met jou knuistje in mijn vuistje, met jou hoofdje op mijn buik en ik kus jou zachtjes op je wang.

Het duurt nog even en dan mogen we weg. Terug naar de zaal, vanwaar we vanmorgen zijn vertrokken. En jou papa, die al die tijd maar heeft gewacht, rijdt jou samen met jouw mama en de zuster, over de gangen van het wkz, naar de groene kikker.

En daar aangekomen slaap je weer je Yenthe-slaap. Als je wakker wordt en ons dan ziet, is het duidelijk allemaal goed. Op een enkel dingetje na. Jou mama zit naast het bed en dat is toch echt niet wat jij wilt.

Nee hoor, jou mama hoort niet in de stoel, maar in het Yenthe-bed. En zo komt het dan, dat mama in jou bedje ligt, met jou, mij engel-kind,in volle vertrouwen en overgave, heel stijf tegen mij aan.

Je slaapt een diepe Yenthe-slaap. Maar als je wakker wordt, zit je ploseling recht op in je bed, alsof er echt niets is gebeurt. Dat daar bij alle plakkertjes van je buikje af schieten en de toeters en de bellen klinken, och, dat geeft toch helemaal niks. Die plakken we er gewoon weer boven op. Dat zal heus nog wel eens gebeuren. En dat lastige geval, daar aan je rechter hand, die moet er heel snel worden afgahaald . Maar ook die moet blijven zitten hoor. Die zorgen er voor dat je geen pijn zal hebben. Dat heeft de lieve zuster net gezegd en die zal het wel weten hoor. Nou ja, dat moet dan maar. Je geeft je er aan over. Je neemt de dingen zoals ze zijn en gaat weer rustig liggen.

Toch te moe, van de Yenthe-mondje-operatie en alle drukte en beleven, val je weer in slaap. En ik……………………………ik kijk naar je en als jij weer wakker wordt, zal ik zeker zijn!

De eerste nacht in het ziekenhuis

22 February 2008 12:19

Daar lig je dan, in je bedje. Af en toe ben je eventjes wakker. Je kijkt wat naar de televisie, heb eventjes, wat heuse Yenthe-babbels. Maar dan vallen toch echt, je Yenthe- luikjes weer dicht. Ik lig naast jou op je bed .Jij ligt in mijn armen en als ik eens op wil staan, kijk je me aan, met je donkere Yenthe-oogjes. Niet doen mama. Niet weggaan hoor. En lig ik snel weer naast je.

Papa gaat nu naar huis. Naar Tessa, Daisy en jou Jojo baby popje. Daar zou papa voor gaan zorgen, als wij in het ziekenhuis zijn. Dag Yenthe ,zegt jou papa en geeft jou een dikke kus. Jij knikt dan met jou hoofdje en zegt voorzichtjes, dag papa , welterusten hoor En als ik jou grote papa uit ga zwaaien zie ik heel eventjes, pareltjes in zijn ogen. Het was ook heel erg spannend hoor en nu laat hij het liefste wat hij heeft, hier achter in het ziekenhuis.

Maar morgen, zeker weten, ja morgen komt hij weer. Tot morgen Yenthe-papa, tot morgen hoor.

Zo is het nacht geworden. Ik lig op een stretcher naast je. Jij slaapt en in je slaap, krabbel jij aan de plakkertjes, die op een monitor laten zien, hoe het met jou nu is gesteld. En als er weer eentje afgepeuterd is, door de yenthe-vingertjes, of door het vele draaien, ben ik bij je en plak dan heel voorzichtjes, de plakkertjes weer terug.

De lieve zusters komen af en toe, heel eventjes bij jou kijken hoor. Dit zijn onze engeltjes, die over jou steeds waken. Ze kijken en controleren, of alles goed gaat met jou, mijn wonderkind. Dat is een heel veilig gevoel, voor een bezorgde Yenthe-mama hoor.

In jou handje zit een inie-minie buisje. Hier loopt vocht door heen en ook iets wat de pijn verzacht.

En als dit infuusje, het af en toe, heel eventjes niet doet, doordat jij zo ligt te draaien, komen zij er aan en maken dit snel weer goed.

Dan hoor ik jou stemmetje in het donker van de nacht. Ik lag net wat te dommelen en schrok een heel klein beetje, mama, roept jou stemmetje, mag ik een banaan?

Dan kom ik overeind en kijk jou even aan. Maar jou oogjes zijn gesloten en je ligt toch echt te slapen. Och toch mama's mooie meid, dit is vast een heel goed teken.

Als ik weer even lig te slapen, wordt ik wakker van een bons en de toeters en de bellen, die klinken van jouw monitor. Ik schrik en kijk heel snel naar je bedje. Daar ligt mijn meisje niet meer in. Ik kijk dan naast me en daar ligt je. Je bent uit je bedje gerold en kijkt nu heel verbaast. Snel til ik je op en leg je er weer in. Daar is ook de zuster al, en samen plakken we de plakkertjes die van schrik van jou buikje zijn geflipt, weer terug op de plaatsjes waar ze voorlopig nog horen te zitten. Bijgekomen van de schrik en overtuigd, dat jou niets mankeert, knuffel ik je voorzichtjes. Je lacht en zegt dan: het deed geen auw en sluit dan weer je luikjes. Tja, het is een typisch mama-yenthe iets, wat hier net is gebeurt. En moet er stiekem toch eventjes stilletjes om lachen. Maar mama's lesje is geleerd en ondanks dat ik zo dicht bij je ben, doe ik toch, het bedhekje omhoog.

En zo wordt het de morgen na de operatie. En jij doet je oogjes open en zegt dan : goedemorgen mama, 't is weer een nieuwe dag!

een Yenthe-ziekenhuis dag

25 February 2008 on 15:44

Och toch, meisje. Eten mag je nog niet. En je hebt zo’n zin in wat lekkers, in je Yenthe-buikje. Maar dat mag vandaag nog niet. Wel drinken hoor. Alles waar je doorheen kunt kijken, heeft de dokter gezegd. Water, ranja of bouillon. Je snapt het allemaal wel, als ik je uitleg dat dit beter is voor je Yenthe-maagje. Die is nog een beetje overstuur is van de operatie. Maar je bent toch zo’n lekkere alles-eter. Maar,……..geen klacht komt er over je lipjes heen. En zo gaan we dan, af en toe eventjes wat drinken en als we dat heben gedaan, gaan we ons mondje spoelen. Jij, omdat dat moet van de dokter, want anders gaan de touwtjes die in jou mondje zitten, om alles op zijn plaats te houden, mischien wel ontsteken of stuk, en dat moet natuurlijk niet! En ik….ik spoel lekker met je mee. We maken ons mondje rond en laten het water hier door heen klotsen. En als we dit dan een tel of drie hebben gedaan, slikken we het saampjes door, met een hele luide mama-Yenthe zucht! AAAAAAAAAAH.

Je plakkertjes zijn nu van je buikje af. Zo goed gaat het al weer met jou. Want de morfine die jij kreeg, wat er voor zorgde, dat jij geen pijn zou hebben, hoef je nu niet meer. Nee, daar krijg je nu wat anders voor. Dat is fijn, want nu kun je je iets meer bewegen. Alleen dat andere draadje. Daar aan je rechter handje, die moet nog even blijven zitten, zodat je wel genoeg vocht in je lichaam krijgt. Daar ben jij niet zo blij mee. Nu kan mijn anders zo vrije Yenthe-vlinder,nog niet gaan en staan, nee,…. niet dansen, springen, rennen en huppelen. En dat is toch wat anders je zo graag doet. Maar mama’s dappere meid , dat komt echt wel weer hoor , en vast sneller dan je denkt.

De lieve mevrouw, die gisteren met ons mee is gegaan, naar de operatie zaal, komt nu af en toe eens bij jou langs, en dan krijg je leuke dingetjes om lekker mee te spelen. Kleurplaten, pusseltjes, boekjes, dvds en ook maak je samen een mooie fotolijstje klaar. Fijn hoor meisje, dat is leuk. Ook krijg jij nu al kaartjes, van de kindjes uit jou klas en van ooms en tantes. Tsjongejonge . Dat is echt heel leuk! En je bekijkt ze stuk voor stuk, met een blijde Yenthe-lach.

Maar je bent nog lang niet de oude hoor. Ik merk het. Je hebt nog steeds een beetje pijn.Je kruipt zo af en toe dan heel dicht tegen mij aan, alsof je zeggen wil: "mama, ik vindt het echt niet fijn , hou jij me eventjes heel dicht tegen jou aan?" En dat doe ik natuurlijk ook. En ik wens dat ik een toverstafje had. Die tikte ik dan eventjes op jou mooie hoofdje en was alles over. Geen ziekte en geen pijn zou er dan meer zijn. Voor alle kindjes, een papa en een mama, en genoeg te eten bovendien, voor ons allemaal.

Een beetje stilletjes voor jou doen en ook nog een heel klein beetje moe, breng jij jou dagje door, in het bedje aan het raam, hier in het Wilhelmina-kinder-ziekenhuis. Geen klacht, geen traan, laat jij gaan, in volle vertrouwen, dat alles goed zal komen en heel dicht bij jou mama. En als de luikjes zwaar gaan worden, van alle drukte en indrukken om jou heen, kruip je heel dicht tegen mij aan en slaap je in de middaguurtjes, fijn een Yenthe-dutje in jouw mama’s armen.

Als de dag dan avond wordt en jou papa aan jou bedje zit, kijk ik naar mijn mooie meid. En ik denk :

"dit was weer een dag. De dag na…….. Wat heb je het toch knap gedaan. Je bent een heuse wereld-meid. En ik ben heeeeel erg trots op jou.En nu ……….Op naar de nieuwe morgen. Want morgen, ja morgen is het weer een beetje beter en een stukje dichter, terug naar thuis!"

Naar huis

26 February 2008 on 13:20

Ik heb mijn stretcher strak naast jouw bedje gezet. De monitor van de toeters-en-bellen-plakkers, is weggehaald, dus de zusters hoeven er nu niet meer langs. Och, en wanneer je nu weer uit je bedje valt, dan val je boven op jou mama. En dat is wel zo veilig!

Tot onze grote vreugde is het slangetje van de infuus nu ook weggehaald en als alles goed gaat, mag morgen ook het naaldje uit je hand. Dus……..los, los , los, en kun jij lekker bij jouw mama in het bedje kruipen. En dat doe jij nu dan ook!

Jij slaapt al weer een poosje en ik leg je weer voorzichtjes terug, op jou eigen plekje. Je doet heel eventjes je oogjes open, maar als je ziet dat het jouw mama is, die jouw voorzichtjes draagt en echt heel dicht bij jou is, knik jij een korte Yenthe-knik en sluit je luikjes dan weer toe.

Dit doe je zeker nog een paar keer vannacht. Dan wordt je wakker en zit je recht op in je bedje en als je mij dan ziet, kruip jij heel dicht tegen mij aan.

Och toch, mama’s Yenthe-kind, wees gerust, ik ga niet weg, kom maar in mijn armen hoor. Slaap maar zacht je kinderslaap, ik hou de wacht, daar zijn toch mama’s voor.

En zo wordt het dan weer een nieuwe morgen. En vandaag, ja, vandaag, mag jij dan eindelijk wat eten. Appelmoes en toetjes, dat weet jij echt heel goed. Dat hadden we immers al voor de operatie thuis besproken en alvast in onze koelkast gestopt. Dus, vraag jij,…….om appelmoes. En dat krijgt onze Yenthe dan ook. Oh, heerlijk, wat kun jij genieten van eenvoudige appelmoes, kant en klaar uit een heel heel klein bakje. En als de mevrouw van de kikker-keuken, jou een vers geprakte fruitmoes komt brengen, nou……………. dan stralen jou bruine Yenthe-ogen helemaal. Dus …… je eet en……….. je spoelt, zoals de dokter heeft gezegd. Knap hoor meisje, wat doe je het toch allemaal goed.

Even later komt de dokter, met onze kikker-zuster van de dag. En die hebben een hele grote verrassing voor ons.

"zo Yenthe, het gaat heel erg goed met jou. Pak jij maar je spulletjes, je hebt echt goed je best gedaan en kan nu wel weer naar huis."

Boven verwachting en heel onverwacht, bellen wij snel jouw papa. "kom,maar hoor papa, wij mogen naar huis, kom ons maar snel halen "

En dat doet jou papa dan ook.

Zo pakken we alle spulletjes, weer in de mama-Yenthe-ziekenhuis-tas, zet je Mimi, hopla, in de buggy, en zeggen we dag tegen de andere kindjes op de zaal. Die mogen nog niet naar huis en dat is toch wel een beetje verdrietig hoor. Wordt maar gauw beter, kindjes, dan gaan jullie ook echt snel, met jullie mama weer naar huis.

Maar dan ….. gaan we, en trekken aan de grote gekleurde kralen touw, die de deuren openslaan.

En zeggen saampjes …………….

"Daaaag, afdeling kikker, dag lieve zusters, heel erg dank je wel, voor jullie goede zorgen. Dag lieve mevrouw van de spelletjes, dag kikker-keuken-mevrouw, het was heel erg lekker hoor! Dank jullie wel lieve dokters, dank je wel wonder-dokter, voor het maken van het mondje van ons Yenthe-kind."

Maar het is nu tijd, om weer te gaan, dus stappen wij, jouw papa en jouw mama en jij ons Yenthe-kind, door de deuren van afdeling kikker van het Wilhelmina-kinder-ziekenhuis.

En als deze achter ons sluiten gaan wij…….

naar huis, naar huis, naar ons papa-mama-Yenthe-thuis.

Daaaaag allemaal, dag hoor, daaaaag!!!!